ο Jean Michel Basquiat μού κάνει πρόταση γάμου

μια ανδρόγυνη συναρμογή της γεωργίας διάκου

 

 

–η αφορμή–
η εικόνα στη σπασμένη οθόνη
ο Jean Michel κρατά ένα κουτάκι, το κουτάκι είναι ανοιχτό και μέσα
του γυαλίζει ένα μικρό δαχτυλίδι

–η ερμηνεία–
είναι η θλίψη της ορμόνης
ο πολικός αστέρας
η αγεωγράφητη περιοχή του πέλματός μου
ο Jean Michel με επιθυμεί
είμαστε στα 1972
με βλέπει να σκάβω στον εσωτερικό κήπο
με τα γεωτρύπανα του στήθους μου
«είσαι αφρικανή» μου λέει

–ο πραγματικός εαυτός–
ο Jean Michel ντύνεται κορίτσι
«δεν μπορώ αλλιώς, δεν μπορώ αλλιώς το πινέλο να πιάσω» λέει
και με στερεώνει στο στόμα του ψαριού
για μια μελλοντική ανακάλυψη

–η αφοσίωση–
με βλέπει κάθε μέρα και με αγαπά
σιγά σιγά
με την εξέλιξη των ειδών
σε ένα εκατομμύριο χρόνια
θα γίνουμε

–η ιστορία–
όταν το 1970 η μητέρα του νοσηλεύεται στο ψυχιατρείο ο Jean Michel τής χαρίζει το σπασμένο του χέρι. Έχει σχεδιάσει δύο κόκερ σπάνιελ να της κρατάνε συντροφιά.

–η παρουσίαση–
είμαι η μάσκα του πιθήκου, η αφήγηση που φτιάξαμε για αυτόν
με το γκρι του κοστούμι και την κοιλιά από ενέσιμα
«συμβαίνουν ατυχήματα»
μιλά και γονατίζει
στην Παρθένο με τα Ρόδα

–η επιθυμία–
ήθελε να γράψει ένα βιβλίο για τη μητέρα του
άρχιζε:
η μητέρα μου ήταν η μητέρα που με έφτιαξε
και δεν ξέρω αν θεωρείται καλό ή κακό
το γεγονός πως το έργο της
παραμένει εγκλωβισμένο
στο σώμα μου
όσο εγώ πουλάω σε χαμηλή τιμή

–η πρώτη γνωριμία–
τον έκανα follow στο Instagram
του θύμισα πως με έχει ακόμα μέσα
στο ψάρι
αναστήθηκε και με ελευθέρωσε χειρουργικά
κάναμε σεξ στο Washington Square Park [1]

–η συνέχεια της ιστορίας–
μπαίνουν γιατροί , νοσηλευτές
ένας στρατός λευκές ρόμπες
η μητέρα του στη γωνία
τοίχος και πάτωμα στην πλάτη
και η ανάσα των σπάνιελ που επιτίθενται
«πάρτε τα από εδώ / με καταστρέφουν»
ο Jean Michel ξανακολλά το χέρι
στο μέρος που ανήκει
και γίνεται ζωγράφος

–ο έρωτας–
είμαι το κυπαρίσσι των νεκροταφείων
μεγαλώνω στο χώμα
που αποσυντίθενται τα πλήθη
του αρέσει που είμαι ψηλή

–η αναταραχή–
ο Jean Michel κολλά το πέος του
με χαρτοταινία
να είναι επίπεδο
να είναι αόρατο
να είναι εσωστρεφές

–η εικόνα–
ένα τραπέζι πελεκά
το φτιάξιμο
κόβει τα πόδια του
και στον θόλο
αναπαρίσταται
η παλαιά των ημερών
μια λύκαινα

–το πρωί–
ο Jean Michel χτενίζεται
και τα μαλλιά του ασπρίζουν
«με διέλυσες» λέει
και στο πάτωμα
το έντερο του 1988
λαστιχάκι της χρήσης

–η πρόταση–

αγαπημένη μου Γεωργία,

καμιά φορά (με) θυμάσαι κατασκευάζοντας αδύνατες συνθήκες, στις οποίες πρωταγωνιστώ. Αυτό είναι για μένα συγκινητικό, καθώς δεν συμβαίνει συχνά στον κόσμο των πεθαμένων, ένας δικός τους να συμμετέχει στη σεξουαλική φαντασίωση μιας ζωντανής που μοιάζει κυρίως με παιδί. Οι αναφορές σου στην ψυχική ασθένεια της μητέρας μου και τη χρήση ναρκωτικών επαναφέρουν την πρώτη ύλη της τέχνης μου. Η εμμονή σου στα ψάρια δείχνει πως μεγάλωσες χριστιανικά, εγώ σχεδίασα απλώς κάποιον να ψαρεύει. Για να έχω μια ευκαιρία να πραγματοποιήσω το όνειρο της φυλομετάβασής μου, σου ζητώ να με παντρευτείς, να γίνουμε σάρκα μία στη δική σου κυριότητα, στον στενό σου κόλπο.

ΥΓ.1 αν και σπάνιο, εδώ στα σκοτεινά, έχει ανοίξει μια εταιρία εκδηλώσεων για γάμους με την άλλη μεριά.

ΥΓ.2. σε παρακαλώ να δεχτείς, αλλιώς θα σε αναγκάσω να μάθεις γαλλικά στα όνειρά σου και το σαγόνι σου θα στραβώσει πραγματικά.

δικός σου,

Jean Michel Basquiat

 

  1. Στο Washington Square Park έμενε σε παγκάκια ο Basquiat όταν στα δεκαπέντε τον έδιωξε ο πατέρας του απ’ το σπίτι. Εκεί δοκίμασε acid πρώτη φορά.