του Πάνου Κουτούλια
Νύχτα. Κι εκείνος είχεν σκύψει στα χαρτιά του
και προσπαθούσε (πλήρης μνήμης) να της γράψει
κάτι σαν ποίημα ερωτικό, μπας και ξεθάψει
μιαν αίσθηση άρρητου, άφθαρτου κι αβάτου.
Κι ήταν εκείθεν, υποκείμενος θανάτου
τα φώτα και τσιγάρα έχοντας ανάψει
έκλαι’ την κάποτε χαρά του έρωτά του
και αποφάσισε το εξής να της προσάψει:
“Μαριάννα, ίσως απόψε μ’ έχετε προδώσει
ίσως και νά ‘χετε ξεχάσει τ’ όνομά μου
κι είναι φρικώδες που αδόξως θα τελειώσει
η αγάπη μας, στο κέντρο νεκρικού θαλάμου·
που πια δεν θα σας ξαναδώ, κι όλος ο χρόνος
θα ‘ναι ένας γέροντας – κατάκοιτος και μόνος”.
{ επιστροφή στο κυρίως άρθρο }
