του Γιώργου Μακελάρη
Νύχτα. Κι εκείνος είχεν σκύψει στα χαρτιά του
και προσπαθούσε (πλήρης μνήμης) να της γράψει
κάτι σαν ποίημα με κωδικοποιημένη λάμψη
φάρος θολός, ενός ξερόνησου αβάτου.
Κι ήταν εκείθεν, υποκείμενος θανάτου
καθώς ο πρώτος στίχος δύσκολα ν’ ανάψει
ξανά την κάποτε χαρά που ‘χε μπροστά του
Μέχρι που είπε το όνομά της αρχικά να γράψει.
“Μαριάννα, ίσως απόψε μ’ έχετε προδώσει
ίσως και νά ‘χετε ξεχάσει τ’ όνομά μου
αυτό θα ήταν ικανό να με τελειώσει
και να με βρει εντός του νεκρικού θαλάμου·
που πια δεν θα σας ξαναδώ, κι όλος ο χρόνος
θα ‘ναι ένας γέροντας – κατάκοιτος και μόνος”.
{ επιστροφή στο κυρίως άρθρο }
