Δυσκολεύομαι να βρω άλλη τέτοια περίπτωση Έλληνα ποιητή. Αμφιλεγόμενος; Αδικημένος; Υποτιμημένος; Υπερτιμημένος – κατ` άλλους; Λησμονημένος; Είκοσι επτά χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις μέρες από τον πρώιμο θάνατό του, και το έργο του έχει σχεδόν εξαφανιστεί από τα ράφια των βιβλιοπωλείων. Καμία επανέκδοση, ελάχιστες οι αναφορές σ` αυτόν. Κι όμως: στη σύντομη ζωή του ευτύχησε να δει τυπωμένες δεκατρείς ποιητικές συλλογές, τρία βιβλία με θεατρικά, έξι παιδικά, δέκα με μεταφράσεις του, ένα με αφηγήματα κι ένα δοκίμιο. Ευτύχησε ν` ακούσει και πολλούς στίχους του τραγουδισμένους. Μα η επίσημη κριτική στάθηκε επιφυλακτική έως αυστηρή απέναντί του και το λογοτεχνικό σινάφι δεν ξέρω κατά πόσο τον αποδέχτηκε.
Κι όμως, όποτε συναντώ ανθρώπους που τον έχουν διαβάσει, πάντα μιλάμε με πολλή αγάπη για το έργο του. Είναι η απλότητα και η ευθύτητα του λόγου του που συγκινεί; Είναι αυτή η περίεργη ένταση της μέσα του φωνής, που κινείται με άνεση από τον ψίθυρο ως την κραυγή; Ή μήπως είναι η γοητεία του αφανισμένου;
Τα βιογραφικά του στοιχεία, λίγα. Γεννήθηκε το 1940 στον Πειραιά, σπούδασε ελληνική και αγγλική φιλολογία στην Αθήνα και στο Λονδίνο και εργαζόταν ως καθηγητής. Αυτά, στα οπισθόφυλλα των βιβλίων του. Στο ελλιπέστατο σχετικό λήμμα στη Βικιπαίδεια αναφέρεται ότι πέθανε από έιτζ το 1991.
Το αφιέρωμα αυτό δεν έχει πρόθεση να ξεσκεπάσει τη ζωή του. Θέλει να φανερώσει το έργο του – κυρίως το ποιητικό και το στιχουργικό – σε όσους θα μπορούσαν να γίνουν κοινωνοί του. Μα «είναι πολύ εύκολο να πέσει κανείς στην παγίδα της ωραιοποίησης των αφιερωμάτων», σημειώνει ο Τάκης Σπετσιώτης στο κριτικό δοκίμιο που συνεισφέρει, και νομίζω πως με τη δημοσίευσή του το ΑΣΣΟΔΥΟ ξεφεύγει από την παγίδα της αγιογραφίας ή της αγιοποίησης.
Όποιος γράφει κρίνεται.
.
Χ.Τ.
