Στην παράστασή μας, πίσω απ´ το σκηνικό, διαδραματίζονταν καθε βράδυ παράλληλες ιστορίες συντονισμού: βάλε, βγάλε, δώσε, πάρε, ντύσου, γδύσου, ετοιμάσου… Αόρατη βουβή χορογραφία, νευρική τις πρώτες μέρες — σκόνταφτε ο ένας πάνω στον άλλον— μα προς το τέλος, με τις μικρες διορθωτικες βελτιωσεις που φερνει η επαναληψη κι ο χρονος, την εκτελούσαμε με αριστοτεχνικές πιρουέττες και χαριτωμένες απαλές κινήσεις. Το αποτέλεσμα του μόχθου που καταβάλλεις για να συνυπαρξεις αρμονικα και να κατορθώσεις το ωραίο, δηλαδή το άρτιο κι αποτελεσματικό.

Σήμερα, πρωί Μεγάλης Τρίτης, μένω μέσα όπως όλοι κι αναρωτιέμαι: Θα ακουμπήσουν άραγε τα χέρια μου ξανά άλλα χερια, χωρίς να μεσολαβεί το πλαστικό; Θα συναντηθούν ξανά γυμνά και δημιουργικα τα χερια των ανθρωπων; Πέρα απ´ την αοριστία της άυλης επικοινωνίας;