ΞΟΡΚΙ ΠΡΩΤΟ
της Χαράς Αηδόνη
ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΩ
ένας ιστός πάνω από το κρεβάτι
μου γαργαλάει το πρόσωπο
ανοίγω τα μάτια
πάει καιρός που την κοιτώ
ακούραστη να πλέκει
μία αράχνη
λεκές στη γωνιά του ταβανιού
μια μέρα θα ξυπνήσω
κι ο ουρανός θα είναι ένα κέντημα
λευκό και ξεφτισμένο
ανοίγω το στόμα
πιάνω την κλωστή με τα δόντια
κι αρχίζω να τραβάω
να ξηλώσω το ταβάνι
πες μου σε τι διαφέρει μια σκεπή
από έναν τοίχο;
μια μέρα θα ξυπνήσω
κι ο ουρανός θα είναι μια τρύπα
μαύρη και πανήσυχη
σαν πυροβολισμός στο πνευμόνι
της άνοιξης.