Βρισκόμαστε στο έμπα του 20ου αιώνα. Ένας επικίνδυνος ιός από το εξωτερικό έχει κάνει την εμφάνισή του. Η μόλυνση εξαπλώνεται ραγδαία στην κοινωνία και μολύνει τα χρηστά ήθη. Στην ενημέρωση της 27ης Γενάρη του 1901 ενημερωνόμαστε για ένα επιπλέον κρούσμα στην πόλη της Αθήνας. Μια ακόμη γυναίκα σπάει την εργασιακή καραντίνα των οικοκυρικών και ετοιμάζεται να ανοίξει εμπορικό κατάστημα στην οδό Σταδίου.
Σήμερα, στα μπούνια του 21ου αιώνα, ο «ιός» της χειραφέτησης έχει εισβάλλει σε κάθε σπιθαμή της κοινωνίας μας. Έχει γίνει πια κανονικότητα και δεν γίνεται αντιληπτός ως κάτι μολυσματικό καθώς επικρατεί η ανοσία της αγέλης.
Βέβαια, κάποιες επιπλοκές δεν αποφεύγονται κατά τόπους.
Για παράδειγμα, θα ήταν ανεπίτρεπτο μια εκπρόσωπος του «ωραίου φύλου» να κράταγε στα χέρια της την τύχη ενός τόσο αρρενωπού ζητήματος όπως αυτό της πολιτικής προστασίας της χώρας, ειδικά στην έκτακτη και απειλητική συνθήκη που βιώνουμε, η οποία απαιτεί πυγμή, αποφασιστικότητα και θεαματικό τσαμπουκά. Μια εθνική συνθήκη εφιαλτική, μέσα στης οποίας το ασυνείδητο η κοινη γνώμη αντικρίζει τον ήρωα Χαρδαλιά να έχει σηκώσει τα μανίκια οργισμένος, να έχει στριμώξει τον κορωνοϊό στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ και να τον γρονθοκοπεί ανελέητα μέχρι τέλους.
Κι αν νομίζεις πως η σύνδεση της γυναικείας χειραφέτησης με τον covid-19 είναι αυθαίρετη ή αποκλειστικά αλληγορική, ναι, δεν έχεις κι άδικο. Έχεις όμως άδικο αν πιστεύεις πως το συγκεκριμένο κείμενο επιχείρησε τη σύνδεσή τους.
Αυτό που θέλει να καταδείξει είναι αποκλειστικά αυτό: η λέξη «κρούσμα» δεν είναι καθόλου αθώα.
Είναι διαχρονικά η αγαπημένη λέξη κάθε μορφής εξουσίας. Αποτελεί ένα όπλο της πατριαρχίας, των Μ.Μ.Ε., και γενικά των ανθρώπων που απαιτούν την ευθυγράμμιση κάθε καμπύλης, και εργάζονται για την απόλυτη προσαρμογή μας στα εκάστοτε κυρίαρχα πρότυπα. Η λέξη «κρούσμα» από τη φύση της εκμαιεύει εκβιαστικά την πολυπόθητη συναίνεση. Κρύβει στα σπλάχνα της τον παραδειγματισμό, την πάταξη κάθε παρέκκλισης, και την αρρωστημένη επιθυμία της διαχείρισης ενός όχλου.
Γενικά όταν ακούς τη λέξη «κρούσμα», iefimerida μυρίζει.
.
