Μόλις είχε τελειώσει η καθημερινή αναφορά των 18:00. Στο σπίτι δεν υπήρχε κανείς εδώ και καιρό. Είχε χάσει των αριθμό ημερών της καραντίνας, το τηλεκοντρόλ, τη διάθεση για φαγητό, το Πάσχα στο νησί, τον μπλε δονητή. Θυμήθηκε την τελευταία φορά που είχε μπει σε εκκλησία, την τελευταία χειραψία. Το δίστιχο «να μου τυλίξεις ένα απόγευμα την μοίρα μου / για να την κάνω δώρο του εφιάλτη». Σηκώθηκε και πήγε στο παράθυρο. Άνοιξε την κουρτίνα και παρατήρησε στην άκρη της μια κλωστή να κρέμεται. Την κράτησε στο χέρι καθώς γυρνούσε στον καναπέ. Η κουρτίνα άρχισε να σουρώνει ελαφρά. Η κλωστή δεν έλεγε να σπάσει. Το πήρε για παιχνίδι. Την πέρασε πίσω από το κάδρο που είχε στον τοίχο και συνέχισε να τραβάει. Η κλωστή δεν έλεγε να σπάσει. Κατευθύνθηκε στη βιβλιοθήκη απέναντι. Την πέρασε πίσω από το βάζο με τη στάχτη της γιαγιάς. Η κλωστή δεν έλεγε να σπάσει, το παιχνίδι συνεχιζόταν. Η κουρτίνα σούρωνε. Τράβηξε προς το γραφείο. Την πέρασε πίσω από τα άπαντα του Σουρή. Η κλωστή σαν σιωπή δεν έλεγε να σπάσει μέχρι που έφτασε και πάλι τραβώντας στην κουρτίνα, σχηματίζοντας ένα τετράγωνο. Κατάλαβε πως είχε κλειστεί μέσα σ΄ αυτό, μαζί με την τηλεόραση. Να δούμε τώρα απ’ όλο αυτό πώς θα βγούμε, ψέλλισε.

.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

.