28.03.24

 

 

.

ΞΟΡΚΙ ΔΕΚΑΤΟ ΕΚΤΟ
της Βικτώριας Άλεξ

 

.


 

Γαλλική Σαλάτα

 

Η Σοφία και ο Νίκος  περνάνε μαζί την καραντίνα, μέχρι που ακούνε σε μια εκπομπή για τον περισχοινισμό.

 

– Και πως το είπαν στις ειδήσεις ότι το κάνουμε;
– Δεν ήταν ειδήσεις, ήταν σε μια εκπομπή. Πρέπει στα πράγματα που θέλουμε να προστατέψουμε να τα τυλίξουμε με κόκκινη κλωστή ή σπάγκο ή κλωστή από μάλλινο ρούχο. Έχεις;
– Κάτι έχω. Κι όταν λέει σημαντικά, τι εννοεί;
– Τι να εννοεί; Ό, τι είναι σημαντικό για τον καθένα. Αν ας πούμε σου είναι σημαντική η καφετιέρα πρέπει να την τυλίξεις.
– Η καφετιέρα είναι ναι, αλλά μπορώ να αγοράσω άλλη αν πάθει κάτι.
– Τι είναι σημαντικό για σένα δηλαδή;
– Ας πούμε το λάπτοπ της δουλειάς, οι φίλοι μου, η αδερφή μου, τα γυαλιά μου –γιατί χωρίς αυτά δεν βλέπω- κι οι κάλτσες μου.
– Οι κάλτσες σου;
– Ναι μ’ αρέσουν πολύ οι κάλτσες μου.
– Εγώ;
– Εσύ τι;
– Δεν είμαι σημαντική;
– Στο έχω πει. Είσαι. Ή τέλος πάντων, νομίζω πως θα γίνεις. Αν μπορούσα θα σε τύλιγα κι εσένα.
– Τι θα τύλιγες;
– Εσένα, ολόκληρη. Δεν θα θελα να πάθει τίποτα ούτε ένα σου εκατοστό.
– Κι αν δεν μπορούσες να με τυλίξεις ολόκληρη;
– Θα τύλιγα τα χέρια, το πρόσωπο και την καρδιά σου.
-Την καρδιά μου;
– Ναι. Θα έπαιρνα ένα μαχαίρι, θα σου άνοιγα το στέρνο, θα έβγαζα προσεκτικά τα κόκκαλα του στέρνου σου, τους πνεύμονες, το στομάχι, θα έπαιρνα την καρδιά σου, θα την τύλιγα καλά με κόκκινη κλωστή, θα την έβαζα πίσω, θα τοποθετούσα με προσοχή τα όργανά σου πίσω, θα σου έραβα το στέρνο και θα σ’ αγκάλιαζα μέχρι να ξυπνήσεις από τη νάρκωση.
– Ευτυχώς που δεν είσαι χειρουργός δηλαδή.
– Αυτό είχες να πεις;
– Αυτό.
– Εγώ δεν σου είμαι σημαντικός.
– Είσαι.
– Και τι θα τύλιγες εσύ δηλαδή;
– Αρχικά δεν θα σου άνοιγα το στέρνο. Πολύ σπλάτερ.  Δεν είμαστε δυστοπικό σενάριο. Οπότε θα τύλιγα μερικά βιβλία μου, την γάτα, το παράθυρο που κοιτάζει τους πύργους των Αμπελοκήπων, τα κλειδιά από το σπίτι στο χωριό, τα γυαλιά σου και τα χέρια σου.
– Τα γυαλιά μου;
– Ναι. Γιατί μ’ αυτά μπορείς να κοιτάς καθαρά τον κόσμο κι εμένα και να μπορείς να μου πεις αν έχω μαρούλι στα δόντια. Φαντάζεσαι να μην είχες γυαλιά; Μπορεί να είχαμε βγει έξω ένα βράδυ, να τρώγαμε, να πηγαίναμε για ένα ποτό, να συναντούσαμε φίλους μας κι εγώ να ανακάλυπτα όταν γυρνούσα σπίτι πως είχα ένα μαρούλι στα μπροστινά δόντια κι εσύ δεν μου το είπες ποτέ. Καταστροφή.
– Και μόνο τα χέρια; Τα πόδια;
– Μα με τα χέρια με αγγίζεις. Τα πόδια είναι δευτερεύοντα. Θα ήταν δύσκολο να μην έχεις χέρια, δεν θα μπορούσες να φτιάξεις καφέ, να πλύνεις τα δόντια σου, να ξύσεις την μύτη σου, να τρίψεις το μάτι σου, πόσο μάλλον να ανοίξεις το στέρνο μου.
– Εντάξει, θα μάθαινα να τα κάνω με τα πόδια. Αν και το τρίψιμο στο μάτι δεν θα ήταν το ίδιο. Θα το συνήθιζα αλλά δεν θα ήταν το ίδιο.
– Ούτε το ξύσιμο της μύτης. Τι να τυλίξουμε τελικά;
– Φέρε τα κλειδιά από το σπίτι σου στο χωριό.
– Εντάξει, φέρε μου τα γυαλιά σου.
– Νομίζω πως είναι χαζό αυτό που κάνουμε. Τι εκπομπή ήταν αυτή;
– Να τυλίξω τίποτα άλλο;
– Ναι, βάλε και την καφετιέρα.

.

.

 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

.

 

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ