Φτιάχνω μια κουβέρτα με χρωματιστά πλεκτά μπαλώματα. Ψηφιδωτό στιγμών. Το πλέξιμο είναι η γλώσσα των χεριών, όταν γνέθουν τον χρόνο. Από παιδί πλέκω. Πλέκω ακόμη. Μέσα στο νήμα τυλίγω τον χρόνο τον ίδιο να τον προστατέψω, να τον κρατήσω ατόφιο στο τώρα. Τυλίγω το αιώνιο παρόν, για να το σώσω από την αρρώστια του αύριο και του χθες. Το προστατεύω από τον φόβο, που πλέκει γύρω ή μέσα -το ίδιο κάνει- τη μια και μοναδική αρρώστια που γεννάει όλες τις αρρώστιες: τον φόβο του θανάτου, της μόνης βεβαιότητας. Πώς μπορούμε να αποφεύγουμε το βέβαιο και να θεραπεύουμε το ασήμαντο; Μας κοίμισε η θεότητα Αμνησία.

Τυλίγω τρεις φορές το αιώνιο παρόν, για να σπάσει το κέλυφος του φόβου και να βιωθεί η αληθινή ζωή. Αυτή που μόνο η βεβαιότητα του θανάτου μπορεί να φέρει. Επαναλαμβάνω το μαγικό ξόρκι: είμαι εδώ-είμαι εδώ-είμαι εδώ. Εμείς είμαι.