ΞΟΡΚΙ ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ
της Ναταλί Φύτρου
.
Χορεύοντας σε μια πόλη φάντασμα
Τελευταία μ’ επισκέπτονται
Εικόνες νεκρών
Και ανήμπορων
Μ’ άλλους μίλησα
Μου’ παν αυτό είναι γενικό
Ζούμε διαρκή Ψυχοσάββατα
Κάνουμ’ ανήσυχο ύπνο
Αρρωσταίνουμε με παλαιωμένες μνήμες
Σκάβουμε βαθιά
κι επώδυνα
Χθες σκαρφάλωσα
Κι από ψηλά
χόρευα σε μια πόλη φάντασμα
στη φύση που πληθωρική
σκορπούσε παντού τους χυμούς της
Στο αστικό τοπίο φαινόταν τεχνητή
Κι άρχισα να στροβιλίζομαι
Σφίγγοντας όσους έφυγαν
κι όσους είν’ ακόμα εδώ
Στο μυαλό μου
Και γύριζα και γύριζα
Στα κομμάτια του δικού μου εγώ
Χωρίς τους κόκκους από θύμησες
γέλια
αρώματα
ακτές
Τι είμαι;
Κατέβηκα,
γύρισα σπίτι
κι άναψα θερμοσίφωνα.
Άνοιξα τις μπαλκονόπορτες απ’ άκρη σ’ άκρη
κι έκανα το βουητό στην Αλεξάνδρας
ν’ ακούγεται σαν το κύμα
της θάλασσας
.
.
