Πώς αρχίζεις το αφιέρωμα σε έναν άνθρωπο που από φυλακόβιος έγινε ανανεωτής της νεοελληνικής τέχνης; Πώς αρχίζεις να πλησιάζεις μια ιδιόρρυθμη ποιητική φιγούρα που μετέφραζε Σαίξπηρ από το πρωτότυπο χωρίς να έχει τελειώσει το δημοτικό; Αλήθεια, πώς αρχίζεις να μιλας για τον άνθρωπο που μετέτρεψε το 1928 το σπίτι του σε καλλιτεχνικό «Άσυλο» ενάντια στην εμπορευματοποιήση της τέχνης, στο οποίο έκανε, μεταξύ άλλων, την πρώτη του εμφάνιση ο Τσαρούχης; Πώς επιχειρείς να ξεκλειδώσεις το σύμπαν ενός αλκοολικού αναρχοχριστιανού που πολεμούσε την χλιαρότητα του εκκλησιαστικού θεσμού; Πώς γίνεται να σιμώσεις το σύμπαν ενός sui generis ουτοπιστή που τόλμησε να αμφισβητήσει την ελληνικότητα των πλουσίων προτάσσοντας την ελληνικότητα των φτωχών και περιφρονημένων; Πώς ξεκινάς να μιλάς για τον πλακιώτη εκδότη του ιστορικού περιοδικού «Φραγκέλιο», ενός πολυμέτωπου οργάνου τιμωρίας του πολιτικού και καλλιτεχνικού κατεστημένου; Πώς ξεκινάς να παρουσιάζεις έναν θαμώνα του Α’ Νεκροταφείου Αθηνών και αυτοδίδακτου εμπειρογνώμονα της κοιμητηριακής γλυπτικής, που στο τέλος τον έκλαψαν οι ζητιάνες του Νεκροταφείου; Τελικά, πώς πλησιάζεις σε τόσο μηχανιστικούς καιρούς έναν εξτρεμιστή του λυρισμού, έναν ευλογημένο αλήτη, και μάλιστα 90 χρόνια ακριβώς μετά τον ξαφνικό θάνατό του το σαββατόβραδο της 5ης Ιουλίου 1930;

Μόνο δια ζώσης.