Μια σειρά παράδοξων μελοποιήσεων για τις στιγμές που ακούμε την καρδιά μας να γαβγίζει
του Χρήστου Κανελλόπουλου
.
Την ώρα που πλαγιάζουν κουρασμένα τα σκυλιά
σαν ξημερώνει εκείνη που αργούσε να ‘ρθει η μέρα
και πέρα απόμακρα ακούγονται βιολιά
φερμένα μέχρι εδώ απ’ τον αέρα
σκύβεις εσύ και μου δίνεις σιωπηλή δυό φιλιά
όνειρο χίμαιρα και ινκόγκνιτα τέρρα.
Άκου για μας κελαηδούν της αυγής τα πουλιά
δεν μας πλακώνει σκλαβιά, δεν μας σκιάζει φοβέρα.
.
Σε γνωρίζω από την όψη
του σπαθιού την τρυφερή.
Σε γνωρίζω από την κόψη
που μετράει την πληγή.
Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη
της αγάπης τα ιερά
πάντα μόνοι, πάλι ξένοι
χαίρε ω χαίρε ελευτεριά
.
[επικήδειο encore]
.
.
