Το πραγματικό έχει κάνει πλέον πνευματικό πραξικόπημα στη ζωή μας. Λίγο να τολμήσεις να ονειρευτείς πιο πάνω από το επιτρεπτό, σπεύδουν να σε επαναφέρουν στην τάξη οι στρατιές των μετριοπαθών, των παγιδευμένων μέσα στο κύκλωμα της δημοκρατικής φαντασίας, των εθισμένων στα εμπορεύματα της λογικής, των γαλουχημένων σε μια κουλτούρα φοβικού ρεαλισμού. Βλέπεις, η ουτοπία είναι επιθυμητή μόνο αν διδάσκεται στα πανεπιστήμια ή αν καταναλώνεται σε βιβλία, σε τέχνες και θεάματα. Όταν περνάει στην αληθινή ζωή αρχίζουνε τα ζόρια.

Η αυτοκρατορία του ζόφου παγιώθηκε τόσο βαθιά που ακούγεται ακραίο πια να φανταστείς κάτι πολύ απλό: μια ζωή απελευθερωμένη από το χρήμα, από τα περιπολικά, από τα κλουβιά των πολυκατοικιών, από τις συνεντεύξεις για δουλειά, από τα κουτσομπολιά στην παρέα, από το tinder, από την ιδιοκτησία, από τα λεξοντανίλ, από τα τηλεκοντρόλ, από τους αποψομανείς, από τα νεκρά ζώα στους δρόμους, από τα ευπώλητα βιβλία, από τους καβγάδες στο απέναντι μπαλκόνι.

Μα θα το επιχειρήσουμε. Να εμπνευστούμε ρηξικέλευθα. Απαλλαγμένοι από την αυθεντία του κρατισμού. Θα ρισκάρουμε να διαισθανθούμε πώς είναι να ζεις σε μια κοινωνία μακρινή, της οποίας το ζητούμενο θα είναι αποκλειστικά η καλλιτεχνική πράξη κάθε είδους, όχι ως αισθητική απόλαυση μα ως καθολική ύπαρξη. Μια ζωή με μοναδική επιδίωξη την καλλιέργεια της έμπνευσης, την καλλιτεχνική χειρονομία, την ουσιακή δημιουργία, την έκφραση της ατομικότητας, την ποιητική επαφή, την ελευθέρωση της φαντασίας, την περιπλάνηση, την έκκεντρη συγκίνηση, τον φιλοσοφικό ρεμβασμό. Θα ανιχνεύσουμε τις προοπτικές του να ζεις σε μια κοινωνία που έχει για κοινωνικό συμβόλαιο το «Μια εποχή στην κόλαση» του Ρεμπώ ή τις παρτιτούρες της Hildegard von Bingen -ή ο,τι άλλο αποφασιστεί από κοινού.

Μιλούμε για μια Ποεμοκρατία.
Που ενδέχεται να συμβεί το 2088.

Το έτος που ο Νίτσε θέτει ως όριο για τον τερματισμό του μηδενισμού στην ανθρωπότητα και το άνοιγμα μιας εποχής διονυσιακής. 

Ό,τι απέμεινε από την αθωότητα αυτού του κόσμου το λένε ουτοπία. Αυτή είναι το οξυγόνο της ανθρώπινης ιστορίας. Το να οραματίζεσαι, είναι το υψηλότερο κριτήριο πνευματικής ζωής. Κι η μόλυνση έχει φτάσει ως το μεδούλι.

Είναι οριστικό:
όσο δεν ποτίζουμε το αδιανόητο
θα μας μαραζώνει το ανόητο.