ΞΟΡΚΙ ΕΙΚΟΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ
του Σοφοκλή Ρόκου
Να δέσω την πληγή μου
Δεν καταλαβαίνω γιατί με κοιτάζει έτσι η μαμά. Τι της έκανα πάλι; Καθώς βγήκα από το δωμάτιο μου χοροπηδώντας περίπου όπως ο μπαμπάς με τις πατερίτσες, κατάφερα να μη σπάσω τίποτα και να στρίψω στο διάδρομο για να μπω στην κουζίνα, χωρίς να χτυπήσω ούτε να ξεστρώσω το χαλί. Φωνάζει η μαμά όταν της ξεστρώνουμε το χαλί, όλο φωνάζει, γιατί δεν ξέρω. Πιο πολύ φωνάζει στο μπαμπά που δεν προσέχει καθόλου κι όλο ζημιές κάνει, επειδή δεν έχει πόδια. Του τα έκοψαν όταν τον πάτησε ένα αυτοκίνητο, εγώ ήμουν πολύ μικρός δε θυμάμαι τίποτα . Ευτυχώς λέει η μαμά. Από τότε τού φωνάζει να κάθεται σε μια μεριά μέσα στο σπίτι να μη γυρνάει από δω κι από κει και να της κάνει ζημιές με τις πατερίτσες. Δεν τον αφήνει να βγαίνει και συχνά έξω να μη λέει ο κόσμος. Τι να λέει, δεν καταλαβαίνω. Πάντως, όταν βγαίνει έξω γυρνάει χαρούμενος, αλλά η μαμά πάλι φωνάζει και του λέει, πάλι τα πιες και δεν ξέρεις τι λες. Εμένα μαρέσει ο μπαμπάς μου χαρούμενος.
Προχθές στο σχολείο η δασκάλα μάς διάβασε μια ιστορία. Σε ένα χωριό είχε πέσει λέει αρρώστια φοβερή και οι άνθρωποι δεν ξέραν τι να κάνουν. Τότε ο παπάς του χωριού τούς είπε να δέσουν όλο το χωριό με σχοινί, όπως έκαναν οι άνθρωποι από τα αρχαία χρόνια για να το προστατέψουν από την αρρώστια. Δέσανε την εκκλησία γύρω-γύρω, μετά όλα τα σπίτια ένα- ένα και μετά η αρρώστια έφυγε μακριά και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Σήμερα το πρωί τα είχα όλα έτοιμα. Είχα από μέρες τώρα βρει το λεπτό σχοινί που θα χρησιμοποιούσα, το είχα κρύψει κάτω από το κρεβάτι μου στο μυστικό κουτί μου που δεν το κοιτάζει ποτέ η μαμά. Έπρεπε να το κάνω και να το κρατήσω έτσι για πολλές μέρες, έτσι έκαναν κι εκείνοι οι άνθρωποι της ιστορίας που μας είπε η κυρία. Ξύπνησα πρωί και πήρα το σκοινί από το μυστικό κουτί. Άρχισα να δένω τα πόδια μου, σφιχτά-σφιχτά για να πετύχει, με ενοχλούσε λίγο το δέσιμο αλλά δεν με πείραζε, έτσι ήμουν σίγουρος ότι θα τα προστάτευα.
.
.
.
