[:Η ηλιακή έκλειψη στον Υδροχόο και η επιρροή της στα ζώδια /Δεν είμαστε μόνο ό,τι είμαστε]
25.000 π.Χ. Σιωπηλή ανεμοδαρμένη σαρωτική απεραντοσύνη. Κάποιοι έρχονται – Από εδώ είναι το πέρασμα; Φως από το 25.000 π.Χ. στη σελίδα. Πού είστε ψυχές; Στη ζώνη των καταιγίδων – Τρολλ. Ο Δαίμων που σημαίνει από «πεπρωμένο» εώς «φωνή της συνείδησης» που σημαίνει δαιμόνιον και του ανήκει η μάσκα σου, γραφέα, θέλει να σου μιλήσει. Ο Δαίμων που σημαίνει δαιμόνιον. Ώστε αυτό είναι το πέρασμα: «Τριάντα χιλιάδες εποχές»; Οφείλεις να θυμάσαι πως βρισκόμαστε στο ζώδιο της Μεταφοράς: η μουσική δομή πρέπει να μ ε τ α γ ρ α φ ε ί σε κείμενο. Από καιρό η σελήνη εργάζεται στην αντιγραφή ενός έργου μυστικής συναίνεσης και τα γράμματα σου φαίνονται οστά ενώ τα λόγια είναι απλά. Αυτό το ‘ορχηστρικό’ βιβλίο μπορεί να περιλαμβάνει και αμιγώς ‘ακάθαρτο’ υλικό (π.χ. ημερολογιακές σημειώσεις) καθώς και προσχέδια των ποιημάτων της ‘μεταγραφής’. Κάτω απ΄τ΄άστρα διακαμοί πουλιών. Ιπτάμενα γράμματα. Σταχτάρες κοιμούνται ενώ πετούν. Λες και παρατηρώ με το τηλεσκόπιο την τέχνη της γραφής μαζί με το μυστήριο της αποδημίας. Σ΄αυτήν την περίπτωση, αποτέλεσμα της εργασίας είναι κ α ι τα διάκενα της: η έκλειψη ανήκει στις φάσεις της σελήνης. Δεν είναι ότι το κάνω επίτηδες κι ελπίζω να μην το περάσουν οι βασανιστές μου για ασέβεια. Στ΄αλήθεια με ανησυχεί το τέλος του κόσμου αλλά να, γαμώτο είναι κι η αρχή του που με καίει (η θάλασσα υποκρίθηκε τον Αδάμ; όλα πεσμένα κι όλα στη νύχτα). Θα ΄χε άραγε νόημα να ξεγλιστρούσα χαμογελώντας απ΄το θέμα, να συμπίεζα το σύμπαν σε μια μπάλα, να το κυλούσα πάνω σε μια ερώτηση συντριπτική –Νάλεγα: «Ώστε μια μουσική ήταν που πρέπει να ακούσω»; Έφυγε η θάλασσα. Πήγα να πιάσω την πινακίδα της προσευχής κι έκαιγε. Χρειάζεται ρυθμός από μνημεία πείσματος και εγκλεισμού για να δείξεις πως ό,τι συμβαίνει εδώ ανήκει σ΄έναν άλλο κόσμο. Ναι, αναμφίβολα, ως Δαίμων.. Αλλά θέλεις να πεις κάτι άλλο; Είναι «γνωστό» ότι το ύδωρ μέσα στο οποίο διατηρούνται οι σπερματικοί λόγοι έχει γίνει από φωτιά – χρειάζονται παιχνίδια από πηγάδια για να ξανανοίξει ο κύκλος. Γενικά από σκαρφάλωμα πώς πάνε οι θελήσεις σου; Σου έδωσαν το φίλτρο της αγάπης. Μάτι στόμα πρωκτός αφαλός, του καραβιού την αρχαία γλώσσα για να φτάσεις στο χειριστήριο του κοσμικού τραύματος. Έλα, λυτρώσου τώρα κι΄απ΄του Ερωτήματος την έλλειψη να γίνεις ομορφότερος / να μείνεις όντως μόνος. Σωστά κούρδισες, σε ήχο μελαγχολικό, γιατί «στο μηδέν θα τους φυλάξεις» (Ψαλμός 55). Ό,τι νικήσαμε στον πολιτισμό το χάσαμε στην ύπαρξη. Το τραγούδι αυτό δεν είναι τραγούδι – έχει λαμπύρισμα. Είναι κούτσουρο και μάλλον γεφυρόξυλο που ενώνει μονωδίες και τροπάρια. Πέρασμα αυτού του ελάχιστου κώδικα και συνέχεια του μεγάλου. Νερό στο πρόσωπο.
Κωδικός μύησης
