.
[Κανένα εύρος δεν μπορεί να διανυθεί χωρίς αντανάκλαση]
.
.
Όσα του άστρου φαίνονται, μικρή καλοτροπιά οι γαμωεραστές δεν υπολογίζουν, χαϊδεύουν Τον άλλο ή την άλλη. Τις αναμνήσεις. Αυτό που ακόμα αναμένεται να συμβεί. Ο ένας γλείφει τις ρίζες ενός κυπάρισσου, ο άλλος φοράει για καπέλο μία γλάστρα και περιμένει να βρέξει λουλούδια. Αναδεύοντας στάχτες κι ελευθερία στο μεγαλείο μίας άδοξης τυχαιότητας μαζεύουν λίγο πόνο γι’ αύριο – στο αύριο αντέχουν. Για να τεντώσουν την ύπαρξη απ’ το άλφα ως το ωμέγα ή άλλοτε το κοινό όνομα Εκείνης που αρχίζει μ’ ένα μαγνάδι βασιλέματος και σβήνει με τον τελευταίο ίανθο στον κήπο της Εδέμ κάνουν τόσο πολύ έρωτα που μετά δεν έχουν πού να τον φυλάξουν και τον αφήνουν ελεύθερο στο σπίτι ν’ αναστατώνει την υπνηλία των γειτόνων. Έτσι που κυλινδρικά να μπαίνουν οι ζωές και τα επεισόδια. Να ενώνονται και να τεντώνονται στον χρόνο μέχρι να βρουν τη δίδυμη τους φλόγα σε μια δυνητική μετενσάρκωση [κάρτα ταρώ: L’amoureux]. Έτσι. Τόση απόσταση χωρίζει την αγάπη αυτού που φέρνει στον κόσμο γι΄αυτόν που στον κόσμο έρχεται——–Τόση απόσταση——-Από τον έρωτα που κάποτε είχε επιθυμήσει γι΄αυτόν που θα επιθυμήσει ξανά το λογικό παίζει με το παράλογο τειχάκι κι οι μέρες φεύγουν κοιτάζοντας με δέος το γκράφιτι του ουρανού γυρεύοντας την αόρατη ταγκιά του θεού πίσω απ’ τα σύννεφα. Μ’ ένα σμιλεμένο χαμόγελο ή άλλοτε με την ανήκουστη προϊστορία της πέτρας – εδώ που οι νύχτες αλλάζουν στα δευτερόλεπτα και ο ανυπόμονος φέγγαρος χαβαλεδιάζει με τ’ άλλα βότσαλα του λαιμητόμου ουρανού ενόσω Εκείνος αποκεφαλίζει επιφωνήματα από βαριές ανάσες. Ούτε δύο ούτε εκατό ούτε περίπου μιάμιση – οι γαμωεραστές είναι πολλοί, ίσως και υπερβολικοί. Είναι τόσοι, που δεν χρειάζεται να οργανωθούν για να οργανώσουν την εξέγερση την πιο μεγάλη και πιο ανοργάνωτη όλων των εποχών. Αυτό θα γίνει, προφανώς, αν η Εξουσία το επιτρέψει. Ίσως μια νύχτα που ο χορός θα είναι κάλεσμα για διαφορετικό χρώμα μαλλιών -σώμα και απεύθυνση- ίσως να καταλάβεις πως πολύ λίγο αλλάζει η εικόνα στο κάδρο μιας ζωής που διαδέχεται Άλλη. Κανένα εύρος δεν μπορεί να διανυθεί χωρίς αντανάκλαση. Όπως οι γαμωεραστές που αν συναντήσουν ενώ περπατούν στη ζούγκλα ένα λιοντάρι μ’ ένα αγκάθι καρφωμένο στο πόδι, του το βγάζουν και φεύγουν τρέχοντας. Γιατί παρόλο που γελάνε και πετάνε όλη μέρα, ξέρουν πόσο πονάει ένα αγκάθι. Αφού η ζωή δεν συμβιβάζεται σ’ αυτό που περιμένεις αλλά στη χειραψία με το Άγνωστο που ‘ναι και το μη ειπωμένο: το αγοήτευτο αλογάκι της παραλίας – π’ ούτε ξαφνιάζει ούτε και βρίσκεται πέρα από τα μάτια μας – να λες: πρέπει να πάω μακρύτερα στην άμμο. Πρέπει να γίνουν λάσπη τα όνειρα πριν ‘ρθουν οι άνθρωποι και πούνε τ’ όνομά τους ∴
.
Θραύσματα γραφής:
Κάρλος Σάλεμ [:Άτιτλο, μτφρ: Νathalie], Μάξιμος Τρεκλίδης [:Εωθινά βαλς ενός μόνου], Γεωργία Τρούλη [:Cafѐ de flore]
.
Κωδικός μύησης:
.
