Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008. Κοντεύουν μεσάνυχτα κι ένας φίλος μου με κατεβάζει ως την Πέτρου Ράλλη. Σ` ένα σημείο ο δρόμος είναι κλειστός. Μ` αφήνει να συνεχίσω με τα πόδια. Κάτι καμένο μυρίζει στον αέρα. Κάποιοι καίνε λάστιχα – ή κάτι τέτοιο. Μα τίποτα δεν πτοεί τις χιλιάδες κόσμου να κατευθυνθούν προς τα κει. Προς το παλιό εργοστάσιο όπου η νεανική Lifo θα γιορτάσει τα τρία της χρόνια και όπου για μία μόνο νύχτα θα επανενωθούν και θα παίξουν οι Στέρεο Νόβα!

Βρίσκω γνωστούς και φίλους ήδη εκεί, χωρίς να το `χουμε κανονίσει. Μα ήταν βέβαιο πως δε θα λείπαμε. Πώς να λείψεις από μια τόσο ιστορική συναυλία;
«Τι λες να παίξουν;»
«Τα Προάστια, σίγουρα!»
«Ε, και το Ταξίδι της Φάλαινας – δε μπορεί να λείψει.»
«Εγώ θέλω τα Ηλίθια Αστεία!»

Περνάει η ώρα, το ημερολόγιο γυρνάει. Είναι πια Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008. Λίγο πριν τη 1, ο Κωνσταντίνος Βήτα και ο Μιχάλης Δέλτα βγαίνουν στη σκηνή και γίνονται Στέρεο Νόβα. Είναι ντυμένοι σεφ. Ή ζαχαροπλάστες. Με άσπρες φόρμες κι άσπρα καπέλα. Ξεκινάνε με τη «Νέα Ζωή», ορχηστρικό, χωρίς τα αγγλικά λόγια. Ακολουθεί το «Παζλ στον αέρα»:

«Θα `θελα να `μουν πάνω σου κι όλα να μ` αρέσουν
να μου ψιθυρίζεις πως αυτές οι μέρες θα περάσουν
γιατί αισθάνομαι άσχημα όπως κι εκείνη την ημέρα
που διαλύθηκε το παζλ στον αέρα.»

Συνεχίζουν με το «Δεν αλλάζω τα ηχεία μου». Ορχηστρικό κι αυτό. Και μετά:

«Μικρό αγόρι, πάλι τρέχεις μόνο
πιο γρήγορα απ` το μυαλό, πιο γρήγορα απ` το νόμο
σ` έναν κόσμο που στροβιλίζεται αδιάκοπα
σε μια κούρσα από κουρασμένα άλογα
είναι τόσο εύκολο κάποιος να σκοτώσει
όλα αυτά που πιστεύεις, όλα αυτά που έχεις νιώσει.»

Αυτά είναι όλα κι όλα τα κομμάτια που έχουν ετοιμάσει. Μα ο κόσμος παραληρεί. Θέλει κι άλλο. Ξαναπαίζουν λοιπόν δύο από αυτά σε επανάληψη: τη «Νέα Ζωή» και το «Μικρό αγόρι». Τέτοιον ηλεκτρισμό δε θυμάμαι να `χω βιώσει σε άλλη συναυλία. Αυτοί οι δυο, το νιώθεις, δεν ήρθαν εδώ για να μας θυμίσουν τα παλιά, μα να μας μιλήσουν για το τώρα. Και για το αύριο. Η νύχτα προχωρά με άλλη μουσική, πολύ αλκοόλ και τον κόσμο εκεί, να μη λέει να φύγει.

Θα `θελα να ρωτήσω κάποια στιγμή τον Κωνσταντίνο Βήτα και το Μιχάλη Δέλτα γιατί ξημερώματα της ιστορικής 6ης Δεκεμβρίου 2008 διάλεξαν να πουν μόνο αυτά τα δύο συγκεκριμένα τραγούδια.

Το Σάββατο ξημερώνει αργά και κυλάει σαν κάθε Σάββατο. Με ψώνια στη λαϊκή και χάζεμα. Το βράδυ, Αγίου Νικολάου. Κατά τις 9 περιμένω τον Αντώνη να περάσει να με πάρει να πάμε στου Νίκου. Είμαι Σόλωνος και Μαυρομιχάλη. Ακούω κάτι σαν πυροβολισμούς. Τον παίρνω τηλέφωνο: «Κάνε γρήγορα, γιατί κάτι άκουσα. Μολότωφ, πυροβολισμοί – δεν κατάλαβα».

«Είναι θέμα χρόνου να υπάρξει νεκρός στα Εξάρχεια», λέω εκείνο το βράδυ, με τους κρότους ν` αντηχούν ακόμα στ` αυτιά μου. «Και ηθικός αυτουργός θα είναι ο Πολύδωρας, που πρώτος πύκνωσε τις πεζές περιπολίες. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να προκαλούν. Ν` ανάβουν τα αίματα.» Μετά από λίγη ώρα, σκάει στη γιορτινή παρέα η είδηση: «Νεκρός στα Εξάρχεια! Ένα παιδί 15 χρονών!» Μα ναι. Το `πανε κι οι Στέρεο Νόβα, είκοσι ώρες πριν: «Μικρό αγόρι, πάλι τρέχεις μόνο».

Στο γυρισμό, το κέντρο είναι ήδη κλεισμένο. Ο κόσμος έχει βγει στους δρόμους. Φωτιές, οδοφράγματα, δακρυγόνα. Η Αθήνα αρχίζει να διαλύεται σαν «παζλ στον αέρα».

Θα `θελα να ρωτήσω κάποια στιγμή τον Κωνσταντίνο Βήτα και το Μιχάλη Δέλτα γιατί ξημερώματα της ιστορικής 6ης Δεκεμβρίου 2008 διάλεξαν να πουν μόνο αυτά τα δύο συγκεκριμένα τραγούδια. Μα φοβάμαι πως δε θα ξέρουν τι να απαντήσουν. Οι Στέρεο Νόβα ξεπερνάνε ακόμα και αυτούς τους ίδιους.

Πιστεύω στη δύναμη των Στέρεο Νόβα. Παλιά ίσως τους λέγαμε προφήτες. Τώρα θα τους πούμε ποιητές. (Μορφωθήκαμε!) Η δύναμη όμως είναι (η) ίδια.

«Δύναμη, Βήτα Δέλτα Πι
το τελευταίο χτύπημα
το τελευταίο χτύπημα
το τελευταίο χτύπημα
το οριστικό χτύπημα.»