τρόποι παρουσίας / σημειώσεις – συνειρμοί για το στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι / του Ocean Vuong
♦
να διαβάζεις ένα βιβλίο για το πώς θα ήθελες να μιλήσεις στη μητέρα σου, στο αφτί, όταν κοιμάται στην καρέκλα τον Ιούλιο. Η μητέρα είναι κουρασμένη και άδεια και προσωρινά απούσα.
λέει ο Ώσεαν: τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή φοβούνται πως θα διαρκέσει περισσότερο απ’ όσο μπορούν να το αγαπήσουν.
αυτό νιώθω μαμά και κάθε φορά που βγάζεις την ανάσα πιεσμένη θέλω να σου πω πως θα βάλω τα δυνατά μου να σε αγαπώ περισσότερο και περισσότερο να στο δείχνω και να μεταμορφώνομαι σε κλόουν, σκύλο και μανικιουρίστα. Να σου περιποιούμαι τα άκρα μαμά και να με χαϊδεύεις με ταπ ταπ στο σημείο που έχω ξηροδερμία και φυτρώνουν τα μαλλιά μου μαύρα, οι ρίζες.
να γράφεις για την προέλευση του σώματός σου είναι θαρραλέο. Aπό το Βιετνάμ στην Αμερική και από την Αμερική στα καπνοχώραφα, σφιχτά ο έρωτας χωράει στη χούφτα.
μικρή έλεγα φούχτα, όπως έλεγα κουρασάν, οινόπλεμα, κωτσόκολος, τσίπρο και δεν ήξερα πως αυτά είναι λάθη. Για μένα ήταν ο ιδανικός κόσμος. Ονομάτιζα λίγο διαφορετικά τα πιο κοινά στο βλέμμα μου πράγματα.
η Ρόουζ είναι μανικιουρίστα και η Ρόουζ είναι η μητέρα του, όπως η δική μου είναι δασκάλα και το 1997 ζούσε σε ένα σπίτι στον Πειραιά με ένα φίκο στο παράθυρο, όπως είναι πιο σκούρα για ελληνίδα και η δική του πιο λευκή για βιετναμέζα.
μιλάει για τον Τρέβορ σαν να ήταν αίμα του. Να έχεις γαμήσει κάποιον τόσο πολύ που να περνά στο κυκλοφορικό σου. Δεν μπορώ να σκεφτώ εκείνη ως κομμάτι, είναι ολόκληρη η θεά που προβάλει και κρύβεται.
αν η Λαν δεν είχε σχιζοφρένεια δεν θα πηδούσε ποτέ τον φράχτη ο μικρός να κόψει τα μωβ λουλούδια και να τα κουβαλήσει μέχρι το σπίτι και στο σπίτι να πει ένα ψέμα για την απόκτηση της ομορφιάς που είναι η φευγαλέα πολυτέλεια.
με λέει μπέμπα και γελάω και κρύβω τα μάτια μου που είναι σχιστά και πονηρά και πίσω απ΄τα ζυγωματικά. Δεν θυμάμαι μαμά να με λες μπέμπα, ήμουν από πάντα γεωργία.
o Μικρός Σκύλος έχει έναν παππού στρατιώτη που δεν είναι παππούς του, γιατί δεν άφησε γενετικό υλικό που να οδηγεί στην αναπαραγωγή του δικού του είδους. Δείγμα από τρίχες, ούρα και σπέρμα βρίσκεται σε τοπία καμένα. Αναγκάζομαι να μιλήσω για τοπία, καθώς η σκέψη καμένων σωμάτων προκαλεί δυσκολία στην αναπνοή μου.
λέει ο Ώσεαν πως η λέξη που ακουγόταν πιο συχνά στο μανικιούρ-πεντικιούρ ήταν η λέξη συγγνώμη. Συγγνώμη που σας πόνεσα, συγγνώμη που δεν πέτυχα το χρώμα, συγγνώμη που δεν είστε ικανοποιημένη, συγγνώμη που δεν γνωρίζω για την κρυφή ζωή των θηλαστικών, συγγνώμη που δουλεύω, συγγνώμη που καθυστέρησα στην τουαλέτα, συγγνώμη που η τάξη μου σας κάνει να αισθάνεστε άβολα.
η υποταγή μαμά μαθαίνετε με την υπομονή. Το να περιμένεις είναι η καταστροφή της επιθυμίας και αν επιθυμούμε δεν μπορούμε να παράξουμε. Το ηφαίστειο σκάει και η λάβα καταστρέφει. Ούτε δομές, ούτε συνέχειες, ούτε σετ κολάν με μπλούζα για του χρόνου που θα ψηλώσω και θα παχύνω.
όσο για τη χρήση ο Ώσεαν την παρατηρεί δοκιμάζοντας ουσίες στο τροχόσπιτο, το αυτοκίνητο, την αποθήκη, το κρεβάτι. Στο βιβλίο γίνεται αναφορά σε ένα πάρτυ όπου ντύνεται το φόρεμα που αγόρασε η μητέρα του για τα τριακοστά πέμπτα γενέθλιά της. Θα έλεγα πως ακούγεται τέκνο από ηχεία υπολογιστή. Εγώ εμφανίζομαι μισόγυμνη και αστεία.
κρατώ αυτές τις σημειώσεις και τώρα μόλις συνειδητοποιώ πως γράφω περισσότερο για μένα παρά για το βιβλίο. Πιστέψτε με όμως είναι ένα υπέροχο βιβλίο, να το διαβάσετε.
ο Ώσεαν λέει: η μνήμη είναι επιλογή. Αυτός θυμάται τα πάντα και σίγουρα θυμάται τις σκασμένες φλέβες στα χέρια του Τρέβορ και εγώ τις θυμάμαι.
μαμά είσαι η μόνη κάτοικος του νησιού και εγώ με τη βάρκα μου προσπαθώ να σε φτάσω. Με κοιτάς και στέκεσαι ακίνητη. Τα χέρια στις τσέπες, το κασκόλ στην τομή του θυρεοειδή. Πώς να βρω τρόπο να σου μιλήσω για το κορίτσι που είμαι ερωτευμένη; Σου φέρνω ένα κουτί κοκάκια.
η Ρόουζ τον αγαπά και η Ρόουζ τον χτυπά και η Ρόουζ δεν μπορεί να μάθει ανάγνωση. Του ζητά να της τρίψει την πλάτη και να ετοιμάσει φαγητό. Ένα παιδί μπορεί να γίνει ο γονιός του εαυτού του.
αυτό το βιβλίο το αγόρασα μια Τρίτη απόγευμα. Γυρνούσα από τη βόλτα με τον Ίγκορ. Ήταν τα τελευταία δώδεκα ευρώ μου. Είπα: γεωργία είσαι μπέμπα, δεν μπορείς να κρατήσεις τίποτα στην άκρη και γιατί το κάνεις αυτό, ενώ ο οδοντίατρος περιμένει να σκαλίσει τα χαλάσματα, εσύ αγοράζεις βιβλία και είσαι εθισμένη και πώς να σε πάρουν στα σοβαρά και καταστρέφεις τα σχέδια και δεν μπορείς να αναβάλεις άλλο τις υποχρεώσεις σου και πρέπει να σε φροντίσεις τώρα και για πάντα.
Σε μια παύση διαβάζω την πρώτη σελίδα και θέλω να μείνω εδώ που βρίσκομαι, στη γη.
γεωργία διάκου
.
Εικόνα: Karen Margulis, Landscape in Red, 2011
.
