ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ
Ανεβαίνοντας την Αγ. Δημητρίου λίγο παρακάτω από το supermarket «ΠΑΡΘΕΝΩΝ» συναντώ ένα πλήθος ανθρώπων να συνωστίζεται, φτιάχνοντας έναν ανθρώπινο κύκλο, και να δείχνουν με το δάχτυλό τους ένα σημείο της ασφάλτου, ακριβώς στο κέντρο του. Στέκονταν αμίλητοι, σκεφτικοί, με πρόσωπα γεμάτα ένταση. Μετά από ένα μικρό διάστημα αναμονής κι αναποφασιστικότητας, σκύβουν, αυτοί που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, και παρατηρούν από πιο κοντά το σημείο που έχει επικεντρωθεί η προσοχή τους. Το πλήθος διαρκώς αυξάνεται, κανείς δεν αποχωρεί, σαν να τους έχει μαγνητίσει το σημείο της ασφάλτου, που στοχεύουν με το δάχτυλό τους. Η κυκλοφορία των οχημάτων έχει σταματήσει, αρχίζουν τα πρώτα κορναρίσματα αυτοκινήτων των ανυπόμονων οδηγών, δίχως όμως να διαταράσσουν την προσοχή και την προσήλωση των παρευρισκομένων. Ξεκινούν οι πρώτες διαμαρτυρίες αυτών που βρίσκονται στις πίσω γραμμές, ζητώντας, με σεβασμό ομολογώ, να αποχωρήσουν επιτέλους αυτοί που είχαν καταλάβει τις προνομιούχες θέσεις, κι αρχίζουν σιγά σιγά τα βουβά σπρωξίματα και οι εντάσεις. Δισταχτικά στην αρχή, επίμονα αργότερα, προσπαθώ να ανοίξω διάδρομο ανάμεσά τους για να βρεθώ κοντά στο επίμαχο σημείο. Με δυσκολία και επιμονή κατορθώνω να περάσω μπροστά, τώρα έχω οπτική επαφή με αυτό που όλοι βλέπουν και τους έχει εντυπωσιάσει, τόσο που ο ρυθμός των σωμάτων και της σκέψης τους έχει αλλάξει. Επειδή δεν βλέπω τίποτα, εκτός από την φθαρμένη άσφαλτο, πλησιάζω ακόμη πιο κοντά στο κέντρο ενδιαφέροντος. Σκέφτομαι ότι ίσως η απόσταση και η όρασή μου δεν επιτρέπουν να το διακρίνω καθαρά. Φτάνω πάνω από το στοχευμένο κέντρο, οι συγκεντρωμένοι διαμαρτύρονται, κάποιοι προσπαθούν να με τραβήξουν πίσω, τους απωθώ, κινδυνεύοντας να βρεθώ στο έδαφος, με κίνδυνο να τραυματιστώ. Βρίσκω την ευκαιρία να βρεθώ για λίγο μόνος από πάνω του, βγάζω τα γυαλιά μου για τις κοντινές αποστάσεις, και βυθίζω κυριολεκτικά το κεφάλι μου από πάνω του. Δεν καταφέρνω να διακρίνω τίποτα, εκτός τις αλλοιώσεις της ασφάλτου που έβλεπα από μακριά, τώρα βέβαια πιο ευδιάκριτες και καθαρές. Σηκώνομαι και σπρώχνοντας τον κόσμο που με αποδοκιμάζει βγαίνω από το κυκλικό οπτικό συμπόσιο, κι όταν βρίσκομαι σε ασφαλή απόσταση, ξεσκονίζω το παντελόνι μου, φτιάχνω πρόχειρα το πουκάμισό μου, ισιώνω τη γραβάτα μου, και απομακρύνομαι αξιοπρεπής και ανενημέρωτος.
