του Δημήτρη Καφετζή


Νύχτα. Κι εκείνος είχεν σκύψει στα χαρτιά του
και προσπαθούσε (πλήρης μνήμης) να της γράψει
κάτι σαν ποίημα από τα μάτια του να στάξει
καθώς κυλούσε στις αβύσσους του αβάτου.

Κι ήταν εκείθεν, υποκείμενος θανάτου
εν ώρα νυχτωδίας το άστρο πριν ανάψει
που έμελλε να κάψει την κάποτε χαρά του 
στάχτες να ρίξει σ’ ό,τι η μοίρα του ‘χε γράψει

“Μαριάννα, ίσως απόψε μ’ έχετε προδώσει
ίσως και νά ‘χετε ξεχάσει τ’ όνομά μου
πλέον φαίνεται πως έχουν όλα πια τελειώσει,
δυο δάκρυα αφήνω εντός του νεκρικού θαλάμου·

που πια δεν θα σας ξαναδώ, κι όλος ο χρόνος
θα ‘ναι ένας γέροντας – κατάκοιτος και μόνος”.

 


{ επιστροφή στο κυρίως άρθρο }