Μέσα στον σκληρό Ιούλιο που διανύουμε συμβαίνει ένα τόσο μοναδικό και πολυήμερο φαινόμενο στην πόλη της Αθήνας που θα λέγαμε πως την μεταμορφώνει. Και σίγουρα αποζημιώνει ή έστω παρηγορεί αυτούς που δεν βρίσκονται τέτοιες μέρες στις παραθαλάσσιες εξοχές. Αρκεί βέβαια να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά για να το δουν να συμβαίνει. Διότι όσο και αν το φαινόμενο βρίσκεται παντού γύρω σου, χρειάζεται την απαραίτητη τόλμη τόσο για να το αντικρύσεις όσο και για να το αισθανθείς.
Αναφερόμαστε στην καταιγιστική πτώση των ανθέων της ψευδοακακίας Ροβίνια (Robinia pseudoacacia), δέντρο το οποίο πρωταγωνιστεί σε πολλές αθηναϊκές ζώνες (Γαλάτσι, Πατήσια, Μεταξουργείο, Βικτώρια, Εξάρχεια, Δεξαμενή, Φιλοθέη). Το Ρομαντικό Πανεπιστήμιο Αθηνών περιπλανήθηκε δυναμικά σε μερικές από αυτές, ασκήθηκε σε διάφορες φάσεις της ημέρας, και σας παρουσιάζει ένα μέρος της σπουδής του.
Είναι στ’ αλήθεια αξιοπερίεργο πώς το φαινόμενο μοιάζει να περνάει απαρατήρητο σε σχέση με άλλα αστικά δέντρα, όπως για παράδειγμα τις λατρεμένες μας νεραντζιές.
Κείμενο: Σαμσών Ρακάς
Ποίημα: Χαρά Αηδόνη
αναστεναγμός
ο αέρας που σηκώνεται
να σε ζητήσει για χορό
πρόθυμη λούζεις την αναμονή
στις στάσεις λεωφορείων
τ’ άνθη απ’ τα μαλλιά σου
τι γιορτάζεις;
χρώμα νυφικό
κιτρίνισε
σκεπάζοντας το πεζοδρόμιο
στολίζοντας τον άστεγο στην Αχαρνών
τι ομορφαίνεις;
πλημμυρίζουν οι ρωγμές
τα ξεραμένα πριονίδια της άνοιξης
κι ο σουβλατζής κουράστηκε να τα σκουπίζει
μα στην Τζούλι αρέσουν και τ’ αφήνει
ραντίζομαι τις καλοκαιρινές νιφάδες
του θρήνου σου
κι ίσως κάποιος επιτέλους
απλώσει το χέρι
κι ανέβει στο μπαλκόνι του τρίτου
να σου ανοίξει
ω! πώς μένει αΰμνητο
το χάδι σου
στην μοναξιά μας
πώς μένει ασυνόδευτος
ο χορός
που σε θυσιάζει στα πόδια μας
καλώ τη σιωπή της πόλης να μιλήσει
και να επονομάσει τη Μιχαήλ Βόδα
σε Ψευδοακακία Ροβίνια
