Γεννήθηκα στο Παρίσι το 1980. Μεγάλωσα στην Αθήνα.
Θυμάμαι σαν παιδί την πρώτη μου επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού που με είχε συγκλονίσει. Εκείνη τη μέρα, με αφορμή την επίσκεψη, σκάρωσα μια ιστορία με στιγμιότυπα ζωγραφισμένα με μαρκαδόρους πάνω σε γόμα, τα οποία ακολούθως στάμπαρα σε χαρτί. Είναι ένα έργο που θυμάμαι με συγκίνηση και δυστυχώς μάλλον δεν έχει διασωθεί.
Σπούδασα Αρχιτεκτονική στην Πάτρα και παρακολούθησα το μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Χώρος -Σχεδιασμός – Πολιτισμός» στην Αρχιτεκτονική του ΕΜΠ. Επί 10 χρόνια έκανα μια έρευνα σχετικά με τον Ντελέζ και τη θεωρία του Χάους –πιο συγκεκριμένα στον τομέα της τυρβώδους ροής– στο πλαίσιο ενός διδακτορικού που δεν ολοκλήρωσα ακόμη. Πολύ σύντομα, αν το εξηγήσω, υπάρχει ένας διαχωρισμός μεταξύ της στρωτής ροής όπου διακρίνονται στρώματα ρευστού με σταθερές διαχωριστικές επιφάνειες ανάμεσά τους και της τυρβώδους ροής στην οποία οι διαχωριστικές αυτές επιφάνειες πτυχώνονται και δημιουργούν κλιμακωτά δίνες, οδηγώντας έτσι σε μια χαοτική συνθήκη.
Με τη ζωγραφική/σχέδιο καταπιάνομαι από το 2000 με την είσοδό μου στη σχολή. Εκεί είχα καθηγητές που με ενέπνευσαν γι’ αυτό όπως ο Πάνος Κούρος, ο Θανάσης Μουτσόπουλος και ο Ανδρέας Ιωαννίδης. Ήταν ένα μάθημα που άκουγες μουσική και ζωγράφιζες συνειρμικά, που άνοιξε για μένα τον κόσμο του automatic drawing. Αυτή είναι μια από τις βασικές καλλιτεχνικές μου πρακτικές από τότε, αν και έχω πειραματιστεί και με άλλες για κάποια διαστήματα όπως το κολάζ.
Εδώ και χρόνια ασχολούμαι με φωτογραφήσεις λεπτομερειών βραχωδών επιφανειών, κυρίως σε νησιά τα καλοκαίρια, αλλά και σε ό,τι ανάλογο μπορώ να βρω στην Αθήνα. Μέσα από την επεξεργασία των εικόνων αυτών ανακαλύπτω μορφές, παραστάσεις, τοπία… Όλα αυτά τα δημιουργεί το βλέμμα, ο τρόπος που θα τα κοιτάξεις. Προσπαθώ ψηλαφίζοντας να αναδείξω αυτά που το βλέμμα μού υποδεικνύει, με μια μέθοδο που θα μπορούσε να ονομαστεί «γλυπτική εικόνας». Στη συνέχεια σχεδιάζω το αποτέλεσμα. Χρησιμοποιώ σχεδόν αποκλειστικά στυλό bic -μαύρο ή μπλε- γιατί έχει για μένα τους μέγιστους βαθμούς ελευθερίας, όσον αφορά τις κινήσεις του χεριού, σε σχέση με άλλα πενάκια.
Αν είναι μια μορφή διαλογισμού η τέχνη που κάνω; Το κομμάτι της δουλειάς μου που έχει να κάνει με την αυτόματη γραφή είναι σίγουρα ένα είδος διαλογισμού ως μια αποφόρτιση του εγκεφάλου και των σκέψεων, σχεδιάζοντας αυτόματα, χωρίς κανένα σκοπό, απλά και μόνο για τη διαδικασία. Είναι κάτι ανάλογο όπως με τη συνεχή επανάληψη μιας φράσης στο διαλογισμό. Δεν είμαι σίγουρος αν θα έλεγα το ίδιο για τη μέθοδο της «γλυπτικής εικόνας».
Μερικά πράγματα που μου έχουν πει φίλοι βλέποντας έργα μου που σχεδιάζω με στυλό bic είναι τα εξής:
“Ακριθακικό”
“μού μεταφέρει τον ψυχαναγκασμό σου”
“τόση λεπτομέρεια πια;”
“εξώφυλλο post metal”
“δεν ξέρω τι είναι αυτό που βάζεις μέσα στις φιγούρες”
.
Η πρώτη έκθεση που συμμετείχα ήταν η έκθεση Locus Solus στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη σε επιμέλεια Σωζήτας Γκουντούνα. Μιλάμε για το 2010. Εκείνη την περίοδο έκανα μεγάλα φωτογραφικά ψηφιακά κολάζ. Ήταν μια εντυπωσιακή έκθεση, κατασκευάστηκε ένα νέο κτιριάκι μέσα στο αίθριο. Ένιωσα παράξενα, δεν είχα συνειδητοποιήσει τότε τι είναι να συμμετέχεις σε μια έκθεση.
Η πιο πρόσφατη δουλειά που έδειξα σε κοινό είναι στη φετινή εικαστική έκθεση του 62ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σε επιμέλεια Ορέστη Ανδρεαδάκη, με θέμα την ταινία του Ρενουάρ «Ο κανόνας του παιχνιδιού».
Υποθέτω πως ένα τοπίο στη σύγχρονη τέχνη είναι κάτι που προκύπτει εμμέσως ή και τυχαία, από επιμέρους στοιχεία μιας ευρύτερης σχεδιαστικής διαδικασίας/στρατηγικής. Όσο για τα δικά μου τοπία; Είχα ασχοληθεί μια περίοδο με την έννοια του Υπέροχου (Sublime) στον Καντ, ή αλλιώς Υψηλού, το οποίο έχει να κάνει μεταξύ άλλων με τις αναπάντεχες διανοίξεις οπτικών φυγών προς κάποιον ορίζοντα. Αλλά και με το Υπέροχο του Σοπενχάουερ που έχει να κάνει με την αγριεμένη πλευρά της Φύσης, με τις τυρβώδεις ποιότητες και το αίσθημα δέους που προκαλούν. Αυτές οι δύο οπτικές ορίζουν κατά κάποιο τρόπο τα τοπία μου και προσπαθώ να τις αντλήσω μέσα από τις λεπτομέρειες των βραχωδών επιφανειών με τη μέθοδο που περιέγραψα. Αν χρειαστεί, τις συνθέτω παράλληλα προσθέτοντας στοιχεία.
Αντίστοιχα ένα πορτραίτο για μένα είναι η επιλεκτική ανάδειξη μιας μορφής ή ενός προσώπου μέσα από τα εκατομμύρια όντα που «κατοικούν» οπτικά στις λεπτομέρειες του φυσικού περιβάλλοντος.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας κόβιντ η δουλειά μου άλλαξε καθοριστικά. Βρήκα το χρόνο και συγκεντρώθηκα στο έργο μου, κάτι που τα προηγούμενα χρόνια δεν είχε συμβεί ποτέ. Ανακάλυψα νέες τεχνικές, νέους τρόπους «γραφής». Σχεδόν όλα τα έργα που κάνω τώρα έχουν τις βάσεις τους στις περιόδους της καραντίνας.
Ένα όνειρο που έχω είναι να φτιάξω «γλυπτικές επιφάνειες» με ένα νέο υλικό, το οποίο για να δημιουργηθεί θα απαιτούσε ένα σωρό χημικά εργαστήρια και διεργασίες που ούτε καν γνωρίζω.
∴
