μέσα σε μια σπηλιά
το σύμπαν χτίζεται σταγόνα σταγόνα
σταγόνα σταγόνα γεμίζει μια λίμνη
σταγόνα σταγόνα περνάνε οι αιώνες
σταγόνα σταγόνα γεφυρώνεται το ταβάνι με το πάτωμα
αγάπη μου τα δάκρυά μου
μέσα σε μια σπηλιά έχω κλείσει
κύματα που σιγανά απλώνουν
διακριτικά σημαίνει δεν αφρίζουν ποτέ
μόνο ανοίγουν κύκλους δαχτυλίδια που απλώνουν τις ακτίνες τους
μέχρι να χτυπήσουν τον τοίχο και να του αφήσουν σημάδι
μετά από αιώνες όλα έχουν αφήσει σημάδι
σημάδι σημάδι χτίζονται πύργοι
γιατί μέχρι και το νερό
πετρώνει αν επιμείνει
το έχω δει
αν έβρεχε ασταμάτητα
κάποια στιγμή θα φτάναμε το θεό
μέσα από πέτρινα κορδόνια γεμάτα άλατα
τέτοιο να ήταν το δόρυ που θα μπηγόταν στην καρδιά μου
όταν θα έφτανα εκεί
όταν θεό δεν θα ’βρισκα
πτώση σταγόνας
που βαθουλώνει το μέτωπο
σαν βάπτισμα
νυχτερίδας φίλημα
το σκοτάδι με χαμόγελο οικοδεσπότη
στην αμηχανία του επισκέπτη
αντηχεί
ο χρόνος εδώ κυλάει διαφορετικά
έχω βάσιμες υποψίες πως όλα κάποτε ήταν νερό
