«λες και το μάρμαρο ήταν η μοίρα αυτού του κόσμου»
– Σύσσημον
οι νυχιές του ήλιου
στα μάτια σου
καθώς γδέρνει τη θάλασσα
καθρεφτισμένος
χορός ραγισμάτων
πάνω σου
τα ουράνια νεφελώματα
που δεν φτάνω να μεταφράσω
κυλάνε
μαύρα κομμάτια βυθού
δακρυσμένα μάτια
της γέννησης
βαλσαμωμένα
κύματα
προς πώληση
δεν ηχούν
μετά από χρόνια κλεισμένη σε κάποιο δωμάτιο
θα εξατμιστούν τα θραύσματά σου
κάποτε δε θα ’σαι πια
ούτε χαραγμένη ούτε σπασμένη ούτε πράσινη
το λειασμένο έρεβος
μαρμάρινος σκοπός
θα πέσει πάνω μας με δίψα
