Μέσα μου
μαύρο
αυγό
δράκου
ξεβρασμένο
στην άκρη
της θάλασσας
του καλοκαιριού
της μνήμης
γεμάτο φωτιά αγέννητη
φωτιά σβησμένη
στα ιδρωμένα χέρια μου
σκουραίνεις κι άλλο
πόσο σκοτάδι κρύβει
το πετρωμένο φως
κι είσαι τόσο συμπαγής
σαν την καρδιά μου
κι είσαι βαριά
σαν την καρδιά μου
ένας πλανήτης γεμάτος κρατήρες
ακατοίκητους
σαν
την καρδιά μου
στην παλάμη
σε έχω
καρφώνοντας με το ράμφος
τα λευκά στίγματά σου
εναστρώνουν
μια νύχτα
που τίποτα δεν λάμπει
κι όμως όλα είναι στη θέση
του τρόμου
πως
πάνω σου
διαβάζω το μέλλον
κι είναι βλάσφημο
ν’ αναλύεις τον πόνο
