Ο Ντελέζ γράφει μετά από αίτημα του περιοδικού Al-Karmel (n° 29, 1988), λίγο μετά την 1η Ιντιφάντα το Δεκέμβρη του 1987. Ο πρωτότυπος τίτλος είναι “Από όπου μπορούν ακόμα να τη δουν”. Το κείμενο κυκλοφόρησε στα αγγλικά το το φθινόπωρο του 1998 στο περιοδικό Discourse [Vol. 20, Iss. 3, (Fall 1998):34].
Η Ευρώπη όχι μόνο δεν έχει αρχίσει να πληρώνει το ατέλειωτο χρέος που είχε ως προς τους Εβραίους, αλλά έκανε έναν αθώο λαό να το πληρώσει, τους Παλαιστίνιους.
Το Κράτος του Ισραήλ το έφτιαξαν οι σιωνιστές πάνω στο πρόσφατο παρελθόν του βασανισμού τους, στον αλησμόνητο ευρωπαϊκό τρόμο, αλλά επίσης πάνω στα βάσανα αυτού του άλλου λαού, πάνω στις πέτρες αυτού του άλλου λαού. Το Ιργκούν χαρακτηρίστηκε ως τρομοκράτης, όχι μόνο επειδή ανατίναξε το γενικό αγγλικό αρχηγείο, μα επειδή κατέστρεφε χωριά και εξολόθρευε πληθυσμούς.
Οι Αμερικανοί δεν εξοικονόμησαν δαπάνες για να κάνουν έτσι μια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή. Υποτίθεται πως το Κράτος του Ισραήλ θα εγκαθίστατο σε μια κενή γη που εδώ και πολύ καιρό ανέμενε τον αρχαίο εβραϊκό λαό ανάμεσα στα φαντάσματα κάποιων Αράβων που ήρθαν απ’ έξω, φύλακες των κοιμισμένων πετρών. Καταδίκαζε τους Παλαιστίνιους στη λήθη. Τους υποχρέωσε να αναγνωρίσουν νομικά το Κράτος του Ισραήλ, αλλά οι Ισραηλινοί δεν σταματούσαν να αρνούνται το συγκεκριμένο γεγονός του παλαιστινιακού λαού.
Εξαρχής, αυτός ο λαός ανέλαβε, μόνο, έναν πόλεμο που ακόμη δεν είχε τελειώσει, προκειμένου να υπερασπιστεί την ίδια του τη γη, τις ίδιες του τις πέτρες, την ίδια του τη ζωή: γι’ αυτόν τον πρώτο πόλεμο δεν μιλάει κανείς, γιατί αυτό που έχει σημασία είναι να γίνει πιστευτό ότι οι Παλαιστίνιοι είναι Άραβες που έφτασαν από άλλους τόπους και που, λόγω αυτού, μπορούν να γυρίσουν σ’ αυτούς. Ποιος θα ξεδιαλύνει όλες αυτές τις Ιορδανίες; Ποιος θα πει πως ανάμεσα σ’ έναν Παλαιστίνιο και σ’οποιονδήποτε άλλο Άραβα υπάρχει ένας δυνατός δεσμός, αλλά όχι μεγαλύτερος από αυτόν που μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε δύο ευρωπαϊκές χώρες; Και ποιος Παλαιστίνιος μπορεί να λησμονήσει αυτό που άλλοι Άραβες τον άκαναν να περάσει, όχι λιγότερα από τους Ισραηλινούς; Ποιος είναι ο κόμβος αυτού του νέου χρέους; Εκδιωχθέντες από τη γη τους, οι Παλαιστίνιοι εγκαταστάθηκαν σ’ έναν τόπο όπου τουλάχιστον μπορούσαν να τη δουν, διατηρώντας τούτο το όραμα σαν μια τελευταία επαφή με το αποσβολωμένο τους είναι. Οι Ισραηλινοί ποτέ δεν μπορούσαν να τους ωθήσουν αρκετά μακριά, να τους καταποντίσουν στη νύχτα, στη λήθη.
Καταστροφή χωριών, ανατίναξη σπιτιών, διωγμοί, δολοφονίες προσώπων, μια φρικτή ιστορία ξανάρχιζε πάνω στις πλάτες των νέων αθώων. Λέγεται για τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες πως είναι το καμάρι όλου του κόσμου. Αλλά τι δημοκρατία είναι αυτή που η πολιτική της μπερδεύεται με τη δράση των μυστικών της υπηρεσιών; “Όλοι αυτοί λέγονται Αμπού”, δηλώνει ένας. Θυμόμαστε εκείνες τις αιμοδιψείς φωνές που ούρλιαζαν “Όλοι αυτοί λέγονται Λεβύ”;
Πώς θα δώσει τέλος το Ισραήλ στα προσαρτημένα εδάφη, στα κατειλημμένα εδάφη, στους αποίκους και στις αποικίες, με τους τρελαμένους του ραβίνους;
Κατάληψη, αέναη κατάληψη: οι πεταμένες πέτρες έρχονται από τα μέσα, έρχονται από τον παλαιστινιακό λαό για να υπενθυμίσουν ότι, σ’ ένα μέρος του κόσμου, παρόλο που είναι πολύ μικρό, το χρέος έχει ανατραπεί. Αυτό που οι Παλαιστίνιοι πετάνε είναι οι ίδιες τους οι πέτρες, οι ζωντανές πέτρες της χώρας τους. Κανείς δεν μπορεί να ξεπληρώσει ένα χρέος μέσω δολοφονιών -μία, δύο, τρεις, εφτά, δέκα καθημερινά- ούτε να γίνει κατανοητός από τρίτους. Οι τρίτοι απέχουν, κάθε νεκρός καλεί τους ζωντανούς, και οι Παλαιστίνιοι έχουν μπει στην ψυχή του Ισραήλ, καταλαμβάνουν τούτη την ψυχή σαν αυτός που την ακροάται και την τρυπάει μέρα με τη μέρα.
Ο Ζιλ Ντελέζ (Gilles Deleuze, 18 Ιανουαρίου 1925 – 4 Νοεμβρίου 1995) ήταν Γάλλος φιλόσοφος, ακαδημαϊκός και συγγραφέας, ο οποίος έγραψε πολλά βιβλία σχετικά με τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και την πολιτική. Έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη θεωρία του αναρχισμού, την οποία και εξέλιξε.
Γεννήθηκε στο Παρίσι της Γαλλίας και δίδαξε το μάθημα της φιλοσοφίας σε πολλά Λύκεια της χώρας. Το 1969 τον δέχτηκε το περιβόητο για την εποχή, ριζοσπαστικό πανεπιστήμιο Paris VII στην Βενσέν, κατόπιν πρότασης του Μισέλ Φουκώ. Από το 1968 άρχισε να πάσχει από μία πνευμονική πάθηση, η οποία επιδεινώθηκε το 1992. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αυτοκτονήσει το Νοέμβρη του 1995, σε ηλικία 70 ετών.
φωτογραφία: Mohammed Abed/AFP/Getty Images
