αναζητώντας το χαμένο κέντρο

Το τέρας

του γιώργου δομιανού

27 Αυγούστου 2017

επίσκεψη καμιά
δεν περιμένω
σαν να έχουν όλες προσπεράσει
τον χρόνο που στέκομαι
ή μπορεί μερικές
να μην τον φτάσουνε
ποτέ

Νέα Υόρκη (1906). Αιχμάλωτοι Φιλιππινέζοι ιθαγενείς, εκθέματα στο Ζωολογικό κήπο του Coney Island.

επίσκεψη καμιά
δεν περιμένω
μα αν εκ παραδρομής
κάποια χωθεί μες στο δωμάτιο
εγώ θα είμαι πάντα
σε μία θέση
παραδίπλα

πέντε εκατοστά
ή και τρία
έστω κι ένα

Παγκόσμια έκθεση των Βρυξελλών (1958). Κατασκευασμένο χωριό στα πρότυπα Σενεγαλέζικου. Οι αιχμάλωτοι Σενεγαλέζοι παρουσιάζονται ως εκθέματα.

έτσι λοιπόν

επίσκεψη καμιά
δεν περιμένω
κι αυτό αρμόζει στην περίσταση
αφού αρκώ μονάχος μου
για να χορτάσει
η πεινασμένη κοιλιά
του ξύλινου πατώματος
που με δαγκώνει
απόψε

Ζωολογικός Κήπος του Βερολίνου (1931). Ο Καθηγητής Lutz Heck και ο βοηθός του, ποζάρούν με τα νέα αιχμαλωτισμένα εκθέματα. Έναν αφρικανικό ελέφαντα και μια αφρικανική οικογένεια.

Η εποχή όπου ζωολογικοί κήποι, θεματικά πάρκα και εκθέσεις είχαν ως εκθέματα ανθρώπους δεν είναι μακρινές. Από την Παγκόσμια έκθεση των Βρυξελλών δεν έχουν περάσει περισσότερα από 60 χρόνια. Η εποχή όπου η διαφορετικότητα δαιμονοποιείται κοντοζυγώνει. Το ρολόι τρέχει ανάποδα. Ας ακούσουμε το τικ-τακ πιο καθαρά.