Το δέρμα μόνη βεβαιότητα απομένει

Δια της αφής
του Διονύσιου Καλιντέρη

πώς σαν τραντάζεσαι απ’ τον ύπνο
και ο χρόνος έντρομος ακινητεί
των πραγμάτων τα ονόματα λείπουν
μα διατηρείται η μάζα τους απτή

και ανώφελος στέκει εφεξής
ο νούς που ήξερε και ωμίλει
ενώ ζητάς προσανατολισμό
σκοντάφτοντας σε άναρθρη ύλη

πώς σαν κρυβόμασταν μικροί
και ήταν παιχνίδι
στου κόσμου μιαν ελάχιστη γωνία
βαστώντας την αναπνοή
και αγγίζαμε σκοτάδι

πώς αφερέγγυα ξέπεσεν η ακοή
που έφραξε ο θόρυβος αισχρών κοασμάτων
η όραση πώς αιμορροεί και φθίνει
και πλέον καχύποπτος προς τα αισθητά
φέρεις του σώματος την καταισχύνη

το δέρμα μόνη βεβαιότητα απομένει
τσαλακωμένο έστω συγκαμμένο
και του λοιπού, τον βίο θα ψηλαφείς

όπως ο άπιστος ζητά τεκμήρια πληγής

όπως το ρίγος έρπει ερωτικής λαβής

και όπως πρωτόπλασες με λασπωμένα χέρια όλο τον κόσμο