Στα λυπημένα μάτια μας κανένα δάκρυ.
Tο σάβανό σου υφαίνουμε, γριά πατρίδα·
Yφαίνουμε, υφαίνουμε!
Heinrich Heine, Weberlied
Με φόρα έρχεσαι απ’ το παρελθόν
–χώρα υπερταχεία νεκροφόρα–
και σκας πάνω σε μέλλον και παρόν·
πλέον θα σε λέμε νεκροχώρα.
Αναίτιοι νεκροί σε συντηρούν
(ξέρω: «θέλει δουλειά πολλή»)
υπαίτια ζόμπι σε απομυζούν·
μπλοκάρουν τώρα οι τροχοί.
Χώρα του αχώρητου, μέγγενη που με πνίγει.
Χώρα του απροχώρητου, του όπου φύγει-φύγει.
Ο Μάρτης γδάρτης είναι και θερίζει·
στήνει παλούκια σε πλατείες κεντρικές.
Το πεπρωμένο εκτροχιάζει και ορίζει
να σας δικάσουνε αυτοί κι αυτές.
Αυτές κι αυτοί κι εμείς – απέναντι εκείνοι.
«Όλοι μαζί μπορούμε»; Τι ‘ναι αυτά που λες;
Άλλη ιστορία θέλουμε εμείς, άλλη εκείνοι·
ο άγγελος ανοίγει χαραμάδα – έλα, μπες.
Χώρα του αχώρητου, ερχόμαστε κι ας είμαστε και λίγοι.
Χώρα του απροχώρητου, το μέλλον επιστρέφει και σε πνίγει.
..
Εικόνα: Λεπτομέρεια «χιλιομετρικού» έργου
του Αμβρόσιου Γκουσγκούνη
από το Αντιδαρβινικό Όνειρο
.
