Ένα δύο τρία νανουρίσματα για την μαμά

Πάντα τα μπερδεύω.

 

Ο ντελάλης σε απεργία πείνας

η εφημερίδα

της Κυριακής

ούτε ο μπαμπούλας που υποσχέθηκες πως θα έρθει να με πάρει

δεν κράτησε τον λόγο του.

 

 

Έχω μια υποψία πως

Απ’ το στόμα μου στα μάτια σου

είχες δύο αμβλώσεις κενό.

 

 

Η αποψίλωση των δέντρων

η Καλλιθέα

μια γάτα μέσα σε ιγκλού

η τηλεόραση ανοιχτή

η λάμπα που ποτέ δεν φταίει

και εσύ

ως η μητέρα μου

 

 

Αδιαμφισβήτητα το λεξιλόγιο μου είναι περιορισμένο

Αντεπιθέτω όμως τις ελπίδες μου

στα είδη των λουλουδιών.

 

 

Λιλικώς είναι μια λέξη που με κάνει να αισθάνομαι εξυπνότερη από πολλούς.

 

 

Η διαβάθμιση της εγκατάλειψής σου : οι βαθμοί, το κενό, το νερό, η νεκρή θαλάσσια χελώνα στον τοίχο μας.

 

 

Αστυνομικοί, ντυμένοι πρόχειρα, χωρίς το κραγιόν τους, μπαίνουν απ’ την καμινάδα και λένε  πως φέτος δεν είχε δώρο γιατί ήμουν κακό παιδί.

 

 

Αυτή η ανυπόφορη δυστυχία όταν κατάλαβα πως μέσα στην τσάντα σου είχες μόνο : χαρτομάντιλα, καμένο τοστ και ένα ζευγάρι κλειδιά. 

 

 

Φέρω μια ελπίδα να με πουλήσεις στον γύφτο να κάνεις ο,τι θέλεις τα λεφτά που θα σου δώσει

και εμένα ο γύφτος να με έχει  καρπουζού και γνήσια ξυπόλυτη χορεύτρια. Κρίμα θα ήταν, αλλά ευπρόσδεκτη θα χα και μιαν αρκούδα.

 

 

Κάτω από το κρεβάτι σου, ούτε κακό, ούτε σκόνη, ούτε νεκροί που μας προσέχουν

παρά μόνο :  ένα καλσόν, ένας δονητής και προφυλακτικά με γεύση φρούτα του δάσους

ή μήπως του πάθους;

Πάντα τα μπερδεύω.
.


 

Ως παιδιά δικαιούμαστε και μεις δύο τρεις σωστές αράδες όπως η : Θα πεθάνετε χωρίς εμάς.