Ζούσε κάποτε μια όμορφη κοπέλα, εδώθε στο νησί, στην χώρα της Αστρίς, Γκιόλα την ελέγαν κι ήτανε όμορφη πολύ, κόρη πειρατή, των πειρατών ημίθεων που αλώνιζαν τις θάλασσες πριν τους κανονικούς θεούς, την νύμφη αυτή ποθούσε ο Δίας ολημερίς, που δεν άφηνε ήσυχο κλαράκι για κλαρί, όμως η νύμφη η Γκιόλα, καθόλου δεν τον ήθελε τον Δία να τον ιδεί, πόσο μάλλονε και γι ´ άντρα να δεχτεί, κι όλο έτρεχε στο πευκοδάσος να χωθεί, κι όλο έτρεχε και μια και δυο και δεκατρείς, όμως πού να κρυφτεί από το μάτι του θεού που όλα τα ορεί. Έτσι την έδεσε την ομορφάδα με ρετσίνι σε κορμό, την βάτεψε καλά καλά φορές δεκαοκτώ, αφήκε μέσα της παιδιά δεκαοκτώ στον αριθμό, γιατί λαλούσε, γίνεται, ο παππούς, να ´χεις αφύλαχτο ουρανό κι από μιαν άκρη στα κρυφά να σου τρυπώσουνε καλέμια, κάλαμα γυμνά, γυμνά σαν το σπαθί που με ευλάβεια ατενίζουν την κόρη την Pietá.

Μα έπειτα ο Δίας φοβότανε πολύ, συνηθισμένη λογική, πως κάποιο απ´ τα παιδιά το θρόνο θα ‘κλεβε, οπότε αυτή κι αυτά, είχε σκοπό να τα πετρώσει μόλις γεννηθούν, ασβεστολίθια στο έδαφος τς´Αστρίς, μα η νύμφη που οσμίστηκε ευθύς τις βλέψεις του κακού θεού, χωρίς να το σκεφτεί, στον μήνα τον εικοσιοστό, έσκισε την κοιλούδα με καρφί στο μέρος τ´ αφαλού, τα θεούδια να σωθούν, βράχοι να μην γενούν, κι έμεινε έτσι ανάσκελη η μάνα εκεί, ώσπου να βγούνε όλα τα παιδιά, κι όπου με βία μετά κατέβαιναν οι γύπες να ευφρανθούν, τον πηλό των σπλάχνων της και το αίμα να γευτούν, κι άδειασε ολόκληρη η Γκιόλα εκεί, με χρόνους με καιρούς, να περιμένει το αλάτι να γεμίσει τ´ άδειο της κουφάρι, να μυρίσει Καλοκαίρι.

Η Γκιόλα είναι μία φυσική βραχώδης πισίνα που έχει δημιουργηθεί στην περιοχή Αστρίς της Θάσου

Έκτοτε ουρανός και δέρμα μας εννοούν σ´εκείνο το ακροκέραμο του βράχου όπου γεμίζουν σύννεφα τα μάτια, σε μια ιστορία, την ιστορία του παππού, ψεύτικη ή αληθινή δεν έχει σημασία, γιατί ο πάππους μου ήταν μέγας πειρατής και σε κάθε επιστροφή απ´ της Γκιόλας την κοιλιά, έτρεχε κουτσαίνοντας, έγερνε ο ήλιος, έπαιρνε ο άνεμος, έπαιρνε το χρώμα του, κι ύστερα αφήναμε κι εμείς εκεί ένα μάγουλο σκοτάδι να ήταν δικό μας ποτέ ένα όμοιο παραμύθι.

της Ειρήνης Καραγιαννίδου

 


ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΑΣΣΟΔΥΟ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΠΡΟΤΖΕΚΤ #ΑΝΑΞΙΟΘΕΑΤΑ