Η ανθρωπογεωγραφία της οδού της Απολύτου Ασφαλείας

Ο πρώτος κάθετος δρόμος που βρίσκει κανείς όταν κατηφορίζει τη Shui Dian Lu είναι η οδός Wan An. Αν το μεταφράσουμε, σημαίνει απόλυτη ασφάλεια και μοιάζει ταιριαστό, καθώς μόλις στρίψεις αριστερά είναι το αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς.

Είναι μεγάλος δρόμος, με σπίτια, σχολεία, μαγαζιά, αρκετά συνηθισμένος. Έχει όμως ένα τμήμα που είναι το πιο εμπορικό από τη μία αλλά και το πιο παρακμιακό από την άλλη. Εκεί μπορείς να δεις μικρομάγαζα που πουλάνε χίλια δυο πράγματα, τεχνίτες, όπως π.χ. επιπλάδικα (επισκευές επίπλων κυρίως), επιδιορθώσεις πάσης φύσεως, ραφτάδικα, υπαίθρια λαϊκή αγορά με φρούτα, λαχανικά, ψάρια, κρεοπωλεία κ.ά., πάγκους με φαγητό, μασατζίδικα κανονικά και μασατζίδικα πονηρά. Στο τέλος του δρόμου βρίσκεται και ένας βουδιστικός ναός, πριν τις ράγες του τρένου, που σερβίρει πού και πού noodles στους πιστούς (και μη).

Έχει ενδιαφέρον η ανθρωπογεωγραφία της οδού Wan An, οι πιο πολλοί ανήκουν στην φτωχολογιά, τα σπίτια που μένουν είναι από χαμόσπιτα μέχρι παλιές πολυκατοικίες, πηγαινοέρχονται αστυνομικοί, περαστικοί με ποδήλατα και μηχανάκια, πολλοί ηλικιωμένοι, είναι ένα πεδίο μελέτης. Ένα μικρό ποταμάκι τη χωρίζει από τον επόμενο μεγάλο δρόμο, την Kui Zhao, όπου επανερχόμαστε στο γνώριμο αστικό τοπίο.

Επιμύθιο

Βόλτα με το ποδήλατο στη Wan An. «Τι ζητούσες στη Λάρισα συ ένας Υδραίος;» Κάπως έτσι αισθάνεσαι, ξένος, όταν τριγυρνάς στα σκονισμένα της στενά και παρατηρείς μαγαζιά και ανθρώπους. Είναι περίεργη η αίσθηση, ακόμα και με όρους οικοδομικούς. Από τα πανύψηλα κτίρια των πολλών ορόφων βρίσκεσαι ξαφνικά στα χαμόσπιτα της Wan Αn. «Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα ’ναι ζήτημα ύψους».

Η Wan Αn των σκονισμένων στενών, των διαρκών φωνών και της απολύτου ασφαλείας. Η γοητεία της είναι η σύνθεσή της από ετερόκλητα πράγματα, σαν να είναι όλα ένα χαρούμενο ρημαδιό. Μέχρι και οι ρακοσυλλέκτες κάπου στα στενά της ξεδιαλέγουν το θησαυρό τους, γέμισε το οδόστρωμα πλαστικά μπουκάλια, από τη στροφή προβάλλει ένα τρίκυκλο, ο οδηγός έχει πρόσωπο μαυρισμένο από χρόνια ήλιο και δυσκολία, περιμένω το φανάρι να γίνει πράσινο, να φύγω ή να επιστρέψω, δεν έχει σημασία.

ΥΓ: Οι στίχοι στα εισαγωγικά είναι από τα ποιήματα: «Μπολιβάρ» του Νίκου Εγγονόπουλου και «Εμβατήριο Πένθιμο και Κατακόρυφο» του Κώστα Καρυωτάκη.