Κατά την άποψή μου, οποιοδήποτε σύντομο βιογραφικό κείμενο για την Εύα Πάλμερ-Σικελιανού αποτυγχάνει οικτρά να προσεγγίσει την αλήθεια μπρος στην πολυτάραχη ζωή της. Ακόμη και οι εκτεταμένες βιογραφίες της είναι καταδικασμένες να μεροληπτούν, φωτίζοντας λίγες μόνο πτυχές του θυελλώδους βίου της. Για την ακρίβεια νιώθω πως η αλήθεια της γίνεται αντιληπτή ως κάτι εξωλεκτικό και υπερβατικό, που διαφεύγει της ιστορικής καταγραφής. Θα συμφωνήσω, για παράδειγμα, με την άποψη πως η σχέση της με τον Άγγελο Σικελιανό ήταν «ένα γεγονός προετοιμασμένο μυστικά και σχεδόν προκαθορισμένο από τη μοίρα». Θα συμφωνήσω επίσης με την άποψη πως η επιστροφή της στην Ελλάδα την άνοιξη του 1952 έγινε «ουσιαστικά για να πεθάνει εκεί» και να ταφεί στους Δελφούς. Με λίγα λόγια, δε θα τολμήσω κάποιο βιογραφικό πρόλογο. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν, αλιευμένες από το Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, ανέκδοτες στο μεγαλύτερο μέρος τους, φωτίζουν διεγερτικά την ιστορία της Εύας Πάλμερ, σωματικοποιούν το μυστήριο μίας μοναδικής υπόστασης, προσεγγίζουν τις λεπτές αναπνοές ενός πλάσματος που αναζήτησε εναγωνίως τον «Ιερό Πανικό».
