Εγώ που δεν κρατώ καμία Παναγιά σε κορνίζα

νανουρίζομαι απ’ τον απόηχο μιας προσευχής.

 

Κόπιασα για να την εντοπίσω. Τηλέφωνα επί τηλεφώνων στους αρμόδιους. Κανείς δε γνώριζε την τόπο της εξορίας της. Επέμεινα. Ήθελα πολύ να συνομιλήσω με ένα διωγμένο, σχεδόν λιντσαρισμένο σύμβολο της πόλης. Και τι δεν είχε ακούσει η άμοιρη το 2014 που στόλισε την Ομόνοια για τελευταία φορά: «θλίψη και ασχήμια», «μιζέρια και κακογουστιά», «ευτελίζει την πόλη», «ένα καθόλου ευχάριστο σοκ», κλπ. Και να που τώρα η ιερή παρέα με περίμενε κλειδωμένη σε μια υπαίθρια αποθήκη του Δήμου Αθηναίων του τμήματος Κηποτεχνικής. Μέσα σε μια γενναιόδωρη έκταση γης, επί της Κατεχάκη, κι οδεύοντας προς τη Λ. Αλίμου, όπου καλλιεργούνται δέντρα, φοίνικες, θάμνοι και λουλούδια προοριζόμενα για τις ανάγκες του Δήμου, σαν μαθήτρια σε φυτώριο, την βρήκα επιτέλους.

Μία καμήλα, οι τρεις μάγοι, ο Ιωσήφ και το Θείο βρέφος. Ατυχώς, η Μαρία απουσίαζε απ’ τη συνέντευξη. Συστήθηκα.

«Σε περιμέναμε», απάντησε ο νεαρός όρθιος μάγος. Ο άλλος μάγος έδειχνε πολύ κουρασμένος. Είχε ξαπλώσει κατάχαμα, τυλιγμένος από μια ελαφριά οσμή κρασιού. Ο πατέρας και το βρέφος -σκεπασμένο από χώμα και σκόνη αντί σπαργάνων- μάλλον χαμογελούσαν.  Το βόδι κοιτούσε προς άλλη κατεύθυνση κι έφερε σοβαρά τραύματα στο σώμα του. Ήταν μισό.

Πότε δημιουργηθήκατε; είπα ξεκινώντας απ’ τα εύκολα.
«Δε μετράμε το χρόνο εμείς. Δεν μπορούμε. Ήμαστε σύμβολα της αιωνιότητας. Παρόλα αυτά, θυμόμαστε την Ομόνοια στρογγυλή», συμφώνησαν.

Αν έχετε τόσο παλιές αναμνήσεις, γιατί οι κάτοικοι αποφάσισαν να σας εξορίσουν με τέτοιο μένος;
«Η αιωνιότητα χωρίζεται σε κεφάλαια. Τα σύμβολα είναι οι λευκές σελίδες. Τι κι αν το φτερό μες στο μελάνι αντικαταστήθηκε από το μολύβι;», απήντησαν με στωικότητα κι ένιωσα ξάφνου πως υπάρχει αρκετός χώρος.

Πώς είναι να αναμένεις έντεκα μήνες για να βγεις στη σκηνή;
«Τι σημαίνει η λέξη αναμονή;» ρώτησε η καμήλα.
«Είναι μέρος του χρόνου», της απήντησε αργόσυρτα ο Ιωσήφ. «Είναι η απόσταση από το ένα μέρος στο άλλο. Είναι ο χρόνος που ετοιμαζόταν το θείο βρέφος μέσα στην κοιλιά της Μαρίας. Σηματοδοτεί το τέλος κάθε αρχής, όπως το ταξίδι σου μέχρι το βρέφος».

Ταξιδέψατε πράγματι; πετάχτηκα.
«Τον μισό πλανήτη με ακραίο καύσωνα, κούκλα μου» απάντησε ο μελαψός Μάγος.

Η καμήλα γύρισε αργά προς το μέρος μου. Ένιωσα το βλέμμα της να με συναντά από χιλιόμετρα ύψους. «Θα σας αφήσω τώρα. Δίψασα», είπε και τράβηξε προς το βάθος.

Φοβόμουνα να ανοίξω το θέμα της κακοποίησής τους, που είναι κι η αιτία του εγκλωβισμού τους, ίσως και εσαεί, μέσα στην αποθήκη. Ο κόσμος είχε πάρει την απόφασή του και τέλος πάντων, η παρέα είχε κάνει τη δουλειά της. Άστεγοι και μεθυσμένοι είχαν κουρνιάσει πάνω στ’ άχυρά της κάποια παγωμένα ξημερώματα στην Ομόνοια. Κατατρεγμένοι από κάθε σημείο του ορίζοντα βρήκαν στιγμές ειρήνης δίπλα στους βουβούς πρωταγωνιστές των ημερών.

Ήθελα να ρωτήσω αν απηύθυναν ποτέ, σε όποιον ονειρευόταν μαζί τους, την ερώτηση: «Σε τι Θεό πιστεύεις;» ή ίσως «Είσαι Χριστιανός;» μα ξέρουμε καλά πως ο ρόλος τους πάνω στο σανίδι είναι βουβός και η φάτνη, εξάλλου, δε διαθέτει πόρτα και πορτιέρη.  Ίσως γι’ αυτό να επισημαίνεται το χνώτο των ζώων που ζέσταινε τον Χριστό.

«Το μπαχάρι της μητρότητας είναι το αλάτι.
Αυτό με κράτησε στην επιφάνεια της θάλασσας τότε».

Χριστός

Κακά τα ψέματα, ήμουν εκεί για Αυτόν. Τον σταρ. Όλοι στην παρέα το ήξεραν. Μείναμε μόνοι, Αυτός κι εγώ. Ξάπλωσε πάνω σε έναν πλαστικό μουσαμά κι εγώ έσυρα ένα καφάσι απέναντί του. Φορούσα παντελόνι. Δεν με περιεργάστηκε.

Είστε σταρ;
-Άστρο εννοείται;
Διασημότητα εννοώ.
-Απλά Εργάτης.
Της Αγάπης;
-Της Πίστης. Η Αγάπη είναι πίστη μου.
Και του Δήμου Αθηναίων να υποθέσω…
-Σαφέστατα.


Έχετε συναντηθεί ποτέ με τον ενήλικα εαυτό σας κάτω από κάποιον σταυρό
ή σε έναν επιτάφιο;

-Όχι. Από την Ομόνοια πίσω στις αποθήκες, πάντα.
Βαριέστε ενίοτε;
-Η ύπαρξή μου δεν αποσκοπεί σε τέτοιου είδους καταστάσεις.
Και πώς περνάτε το χρόνο σας;
Δεν υφίσταται κανένα κενό στην ύπαρξή μου. Χρόνου ή έννοιας…
Φίλους δεν έχετε εδώ;
-Παίζω πού και πού με έναν ποντικό. Μου αρκεί αυτό.
Είστε με τα μάτια κλειστά. Βλέπετε;
-Βλέπω από μνήμης.
Πόσο χρόνων είστε;
-Ούτε θυμάμαι πια, προ Χριστού.
Είχατε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια;
-Φυσιολογικά.
Και το γεγονός ότι έχετε δύο πατέρες; Γιατί δεν αρκεί ένας πατέρας;
Είναι “βολικό” -να το πω στη γλώσσα σας- ως προς τον ανθρώπινο εγωισμό και τη δύναμη που του δίνει η φαντασία ώστε να στραφεί προς τον ουρανό. Ο άνθρωπος γυρεύει και μέσα του το Θεό, σκέφτεται μέσα από τον εαυτό του, αγαπάει ή μισεί τον εαυτό του. Ο άνθρωπος πρέπει να πιστέψει και στον εαυτό του για να φτάσει στον ουράνιό μου Πατέρα. Η ύπαρξη του γήινου και του Ουράνιου πατέρα είναι η αρχή και το τέλος του κύκλου, αυτού που μόνο η Μητέρα μου τέλεσε στον κόσμο των γήινων όντων.

Όντως. Έχει κάτι από ουρανό η Ομόνοια. Μπαίνεις μέσα στον κύκλο κι έπειτα πίσω στο τέλμα μιας αποθήκης. Ομόνοια-Αποθήκη, αρχή και τέλος, σκέφτηκα. Ο μπαγάσας έχει βρει τον τρόπο να υπάρχει και ταυτοχρόνως να εξαφανίζεται. Να μηδενίζει το καντράν της ύπαρξής του.


Με τη μητέρα σας έχετε καλή σχέση;
-Μου έχει εκφράσει τον καημό της για την επαναστατική φύση της προσωπικότητάς μου, γνωρίζει όμως πολύ καλά ότι η ζωή μου θα κινείται κυκλικά και παντοτινά. Αυτό το σχήμα της ταιριάζει. Της είναι οικείο.
Νιώθετε εγκλωβισμένος μέσα στην επανάληψη;
-Όπως σας είπα, η ζωή μου έχει κυκλική πορεία, όχι επαναλαμβανόμενη όπως το αντιλαμβάνεστε εσείς. Αντιθέτως, οι άνθρωποι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην επαναλαμβανόμενη προσπάθειά τους να κατακτήσουν την Αγάπη, την οποία κηρύττει η κυκλική κίνηση του βίου μου. Δίχως την ύπαρξη του ουρανού πώς θα άντεχαν οι άνθρωποι την άναρχη κίνηση του φόβου;
Η μητέρα σας γιατί δεν ήρθε; Έχει πράγματι χαθεί; Σας παράτησε; Θυμάμαι ότι σήμαναν silver alert τότε…
Η μητέρα μου είναι καλά. Μια βόλτα είχε πάει, δεν είχε φύγει, ούτε είχε κλεφτεί. Ήθελε να μάθει τι είναι το τίντερ, αν και δεν μου εξήγησε. Επέστρεψε κανονικά, αλλά παραμένει σιωπηλή έκτοτε. Σίγουρα θα την έχει πειράξει που την έκριναν και ως κακόγουστη.


Τώρα που έχετε αποσυρθεί κάνετε παρέα με τη μητέρα σας;
-Διατηρούμε την ανεξαρτησία μας, όπως βλέπετε.
Επιλογή σας;
-Το μπαχάρι της μητρότητας είναι το αλάτι. Αυτό με κράτησε στην επιφάνεια της θάλασσας τότε.
Ήταν πράγματι θεαματικό το συμβάν αυτό!
-Δεν το ορίζετε σαν θαύμα;
Δεν πιστεύω στα θαύματα αλλά μου αρέσουν οι μυθικές ιστορίες.
-Ιστορία είμαι κι εγώ.

Τότε ένα πρόβατο πέρασε ξυστά από πίσω μου. Ένα κρύο αεράκι μου προκάλεσε ανατριχίλα και πόνο στα αυτιά. Κοίταξα το βρώμικο πλαστικό βρέφος. Άπλωσα το χέρι μου να καθαρίσω το πρόσωπό του. Έμοιαζε με νεκρό. Πρέπει να φύγω από δω.

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Γεννήθηκα στην Αθήνα. Σπούδασα Φωτογραφία και Επικοινωνία σε Ευρώπη και Αμερική. Ίσως με γνωρίζετε από την ατομική μου έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη με θέμα “Τα Προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας”. Έχω εργαστεί ως φωτογράφος πλατό επί 20 συναπτά έτη δίπλα σε γνωστούς σκηνοθέτες.