Αναρωτήθηκα τι πρόλογο να κάνω για τούτη τη συνέντευξη.
Κατέληξα πως ο πρόλογος δεν τιμάει το θέμα.
Εδώ υπάρχει μόνο επίλογος.


Ευχαριστώ που δέχτηκες να μου μιλήσεις. Ξέρω πως δεν το κάνεις συχνά.
– Είναι η πρώτη φορά που το κάνω.

Γιατί επέλεξες τώρα;
– Μαζεύτηκαν πολλά που έχω να πω.

Από πού θες να αρχίσουμε;
– Με λένε Νικόλαο.

Ποιος σε βάφτισε;
– Μια καντηλανάφτισσα. Πέθανε πέρυσι.


Πόσα χρόνια είσαι εδώ;
-20 χρόνια. Είμαι η πιο παλιά εδώ μέσα. Με σέβονται.

Παρέες έχεις;
– Έχω δυο τρεις κολλητές. Κάπου γυρνάνε τώρα. Θες να περπατήσουμε;

Πάμε, ναι. Και μιλάμε περπατώντας. Πώς τη βγάζεις εδώ γενικά;
– Βόλτες, φαΐ, χαλάρωση. Ένα οργανωμένο κάμπινγκ είναι και το νεκροταφείο.

Με νεκρούς όμως.
– Ε και; Να ξέρεις πως και οι νεκροί αγαπούν.

Πώς το ξέρεις;
-Τους ακούω τις νύχτες. Όλες οι γάτες ακούνε τους νεκρούς τις νύχτες.

«Αν κάτι με έχει διδάξει η ζωή είναι αυτό:
όταν συγγενεύεις με το θάνατο
η ζωή γίνεται πιο γενναιόδωρη»

Αν σου έλεγα πως δεν σε πιστεύω;
-Λογικό είναι. Έχεις χάσει την παιδικότητά σου.

Τι σχέση έχει αυτό;
-Θα σου το πω με ένα παράδειγμα που συνέβη πριν λίγο καιρό.

Για πες.
-Ένα παιδί περπατούσε πάνω στους τάφους. Και το μικρό αδερφάκι του λέει κάποια στιγμή: «Σωτήρη, δεν κάνει να περπατάς πάνω στα μηνύματα». Δεν θα μπορούσε να κάνει πιο τέλειο λάθος. Κάθε τάφος είναι και ένα μήνυμα για μας.


Και τι λένε τα μηνύματα;
– Παράπονα, ιστορίες, τέτοια.

Πες μου ένα παράπονο.
-Υπάρχει ένας τάφος που όλη την ώρα ουρλιάζει να τον βγάλουν από κει.

Ποιανού;
-Του σκηνοθέτη, του Ζυλ Ντασέν. Τον έχουν κρυμμένο πίσω από τον μεγαλοπρεπή τάφο της Μελίνας. Κανείς δεν του δίνει σημασία.

Έχεις αγαπημένο τάφο;
-Έχω ένα αγαπημένο τετράστιχο. Στρίψε εδώ. Να αυτό είναι:

Ωραίο είναι.
-Ειλικρινές. Το έγραψε ο ίδιος, μου ‘χει πει.

Ποιητής ήταν;
-Όχι, ένας τραπεζίτης. Άσχετο.

Έχει τραπεζίτες μπόλικους εδώ ε;
-Ναι. Όλοι τους μετανιωμένοι με τη ζωή τους. Αυτοί είναι οι πιο ξεχασμένοι τάφοι. Σε κάτι τέτοιους βρίσκουμε την ηρεμία μας.

Πολλές γάτες βλέπω εδώ γύρω.
-Και να σκεφτείς δεν φτάνουμε για τόσους νεκρούς.

Σα να εργάζεστε εδώ, μιλάς.
-Με έναν τρόπο εργαζόμενες είμαστε στον τομέα του πόνου. Και μάλιστα σκληρές. Αλλά δεν διαμαρτυρόμαστε. Φαγητό έχουμε, νερό έχουμε, αμάξια δεν περνούν. Οι γάτες εδώ ζουν κατά μέσο όρο 18 χρόνια.

Δεν το `ξερα.
-Το 1930 υπήρχε μια γάτα στο Α’ Νεκροταφείο που πέθανε στα 37 της. Θα ακούσεις τέτοιες ιστορίες εδώ. Γενικά, αν κάτι με έχει διδάξει η ζωή είναι αυτό: όταν συγγενεύεις με το θάνατο η ζωή γίνεται πιο γενναιόδωρη. Στρίψε εδώ.

Πού πάμε;
-Θα σε πάω σε ένα αγαπημένο άγαλμα. Κοίτα:


Αλλόκοτο τελείως.
-Αριστούργημα. Το λέω «φλούδες της ύπαρξης». Βέβαια κανείς δεν του δίνει σημασία. Όλοι για την κοιμωμένη του Χαλεπά έρχονται.

Δεν είναι και για πέταμα.
-Για πέταμα όχι αλλά μωρέ πολύς ντόρος για το τίποτα. Κλασικούρα είναι. Και μην πεις πως είμαι γάτα σνομπ. Εδώ πιο κάτω είναι και ο τάφος του Χαλεπά. Έχει κάνει και καλύτερα, μου έχει πει ο ίδιος.

Έχει μπόλικους τάφους διασήμων ε;
-Χαμός γίνεται.

-Για πες καμιά ιστορία.
-Οι πιο φασαριόζοι είναι οι μουσικοί. Η Μπέλλου με τον Μητροπάνο μας παίρνουνε τα αυτιά κάθε βράδυ. Κάνουν ντουέτο σε ένα κομμάτι που γράψανε εδώ. Οι πιο ήσυχοι είναι οι οπλαρχηγοί και λοιποί αγωνιστές του ’21. Το έχουνε βουλώσει κανονικά. Μόνο τριξίματα οστών βγαίνουν από κει μέσα. Στρίψε εδώ.


-Τι θα δούμε;
-Εδώ μένει η Ερατώ. Με τους δύο άντρες της. Θες να της μιλήσεις; Κι αυτή έχει χρόνια εδώ.

Πολύ θα ήθελα αλλά μήπως να το αφήσουμε για μιαν άλλη φορά; Νομίζω είπαμε ήδη πολλά. Κι η ώρα πέρασε.
-Έχεις δίκιο. Ελπίζω να μην σε κούρασα.

Αποσβολώθηκα. Καμία σχέση.
-Κουλ.

Να σε βγάλω μία φωτογραφία φεύγοντας;
– Πού να κάτσω;

Ανέβα στο καντήλι.
– Έτσι;

Ναι, τέλεια είναι.

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Ο Σαμσών Ρακάς γεννήθηκε το 1981 και ζει στην περιπλανώμενη Αθήνα (http://academia-romantica.edu.gr/). Ο «Ούτις» (εκδ. Υποκείμενο) είναι ο προσωπικός του Θεός.