Η υπερπανσέληνος αυτή είναι αναμφίβολη. Το σύμπαν βρίσκεται μέσα στο κεφάλι σου. Το κεφάλι σου είναι ένας χώρος αμφιβολιών. Μεταμοντέρνε όλεθρε μ΄ακούς; Αχ και να μπορούσα να σε αγαπήσω έτσι όπως με εμπνέεις. Τα πλήθη του λαού σε περικύκλωσαν και σε πιέζουν και συ λες ποιος με άγγιξε; Κάποιος σε άγγιξε! Μη φοβάσαι, μόνο εξακολούθησε. Τα δέντρα σε προσκαλούν για περίπατο με τους ροζιασμένους κορμούς και τις πλατιές κορφές τους. Είναι παράξενο που ποτέ δεν μπορούν να ακούσουν κάτι που δεν έχεις δει. Το μονοπάτι ακολουθεί τα δέντρα κι εσύ ακολουθείς το μονοπάτι. Ίδιο / Άλλο. Η αγάπη υπάρχει με παράδοξα ονόματα [:/vɪˈsɪnɪti/]. Υπάρχει κι ανοίγει τα ανθρώπινα μέλη και αρχινούν οι αγαπημένοι και περπατούν σα να τους κοιτάζεις. Τότε η αγάπη γυρνάει και λέει «τι περιμένεις από μένα» και κάθεται καταγής και περιμένει. Η πανσέληνος των λύκων (μη φοβάσαι) βυθίζεται και υποχωρεί βαθιά στον εαυτό της σαν μαραμένη γυναίκα και σε σφίγγει. Απ΄τα νιάτα της στερημένη και πάνχοντρη δεν θέλει να σηκωθεί απ΄την καρέκλα κι όλο παραπονιέται για δόντια ψεύτικα και μια περούκα, ακριβώς όπως οι γυναίκες μας και οι λεκάνες τους μας αγκαλιάζουν. Γνωρίζουμε τι ο πόθος της προκαλεί, τι την κάνει παράλογη. Την απωθεί αυτό που αποκαλούμε αγάπη και τρέφεται στο μεταξύ με τα σάπια μήλα μας. Γλώσσα δική της δεν μιλά παρά μόνον όταν εισέρχεται ως εποχή, που είναι εποχή άγνωστου θεού. Ένα φορτηγό που ξαφνικά βγαίνει από το κάδρο με πάταγο προς το πλήθος, με προφητείες για αισθητό παράδεισο κι έχοντας εγκαταλείψει το σώμα (τι διάλο, με την πανοπλία κοιμάσαι;), το απόγευμα πνίγεται στην αφρισμένη αδρεναλίνη μιας πόλης από ζαχαρωτό και γύρη που μόλις την αγγίξει γήινο χέρι, εκρήγνυται [ωσάν αρχέγονη απειλή πολέμου]. Μην κλαίτε. Η μεταμόσχευση καθρέφτη πέτυχε.
Κωδικός Μύησης
Θραύσματα γραφής: Σαμσών Ρακάς, Γιώργος Γέργος, Γιώργος Αλισάνογλου, Els Moors, Ευαγγέλιο Κυριακής: Λουκ. η’ 41-56
