Δεν μπορείς να πάρεις πίσω τον χρόνο
Δεν έχει μαλλιά
Δεν έχει πόδια, χέρια να τον σύρεις
Ο χρόνος που έφυγε
Τώρα κατοικεί πίσω απ’ τα μάτια
Δένει το παρελθόν σου κόμπο-κόμπο
Είναι σχοινί να κάνεις αναρρίχηση στα περασμένα
Κάθε εικόνα και μια σχισμή στον βράχο
Είναι πια κάθοδος στον Άδη
Νεκροί και ζωντανοί παρέα
Είναι ο ήχος στο κατώφλι που σε ξύπνησε τη νύχτα
Βήματα βαριά μιας άλλης ηλικίας
Μιας άλλης χώρας
Δεν γυρνάει ο χρόνος πίσω
Όλοι το ξέρουν
Η επανάληψη είναι μια αυταπάτη.
[Η εικόνα στο ποίημα της Ράνιας Καταβούτα είναι της Κλεοπάτρας Χαρίτου]
