Ηκυρία έχει μακριά μαύρα μαλλιά και είναι από την Τουρκία. Μου φέρνει δύο μικρά ποτηράκια. Ένα διάφανο κοκκινωπό ποτό μέσα στο οποίο επιπλέουν έξι μικρά κερασάκια κι ένα ποτό πηχτό κιτρινωπό και κρεμώδες από γλυκά λεμόνια. Η κυρία βγάζει τους φακούς επαφής της και μου τους δίνει να τους φορέσω γιατί θέλει να δω κάτι που έχει δει αλλά δεν μπορεί να μου το περιγράψει με λόγια. Τους κοιτάζω από κοντά και φαίνεται να έχουν χαραγμένα επάνω τους μικροσκοπικά ιερογλυφικά. Δεν ξέρω ποιος είναι ο αριστερός και ποιος ο δεξιός και φοβάμαι πως αν τους φορέσω ανάποδα το αριστερό μου μάτι θα βλέπει σαν δεξί και τούμπαλιν. Όπως όταν φοράς το δεξί παπούτσι στο αριστερό πόδι και το ένα πόδι περπατά σαν το άλλο.
.
Αφού τους φορέσω, κοιτάζω γύρω μου και διαπιστώνω πως βρίσκομαι μέσα σε ταινία του παπακαλιάτη. Ως εκ τούτου προσπαθώ αμέσως να βρω κάπου να κρυφτώ και μπαίνω μέσα σε μια όπερα όπου η πλατεία είναι μια τεράστια κουζίνα εστιατορίου με ηλεκτρικά μάτια διασκορπισμένα παντού ενώ οι θεατές κάθονται στο πάτωμα, πάνω στην παχιά μωβ μοκέτα, λες και βρίσκονται σε κυριακάτικο απομεσήμερο στο νησί της γκραν ζατ με τον ήλιο να χτυπά πλάγια τα μάγουλά τους. Η ορχήστρα παίζει κάτι σαν βαγκνερική εκδοχή των τίτλων του ρετιρέ ενώ η πριμαντόνα στέκεται μεγαλοπρεπώς στην άκρη της σκηνής. Στις παύσεις της ουβερτούρας, οι μάγειρες και μαζί κι εγώ πετάμε μπριζολάκια και πράσινες πιπεριές μέσα σε μικρά τηγάνια που τσιτσιρίζουν ανάμεσα στους θεατές και εκσφενδονίζουν λάδια πάνω στα μεταξωτά τους ρούχα και τις ατσαλάκωτες επιδερμίδες. Οι μάγειρες είναι σε πανικό, κάνουν πολύ βιαστικές κινήσεις σαν να φοβούνται πως δε θα προλάβουν. Επιτέλους η πριμαντόνα ανοίγει το στόμα της και όλοι κρατούν την αναπνοή τους, ακόμη και τα μπριζολάκια σταματούν να τσιτσιρίζουν. Η ορχήστρα παίζει ένα μαλακό ισοκράτημα και η πριμαντόνα αρχίζει την άρια-σουξέ των τριών λέξεων. Δεν έχει σημασία.
[Απόπειρα αναπαράστασης ενός ονείρου της 1ης Φλεβάρη 2018]
