Κάθομαι στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου. Μέσα από το πορτ μπαγκάζ βγαίνει ένας τύπος φαλακρός και σωματώδης με τρελαμένο βλέμμα. Τον βλέπω στον καθρέφτη του οδηγού να με παραμονεύει, προσπαθεί να με σκοτώσει μα εγώ κρατάω στο χέρι μου έναν τσίγκινο λεμονοστίφτη και, χτυπώντας πολύ μαλακά και ήσυχα, του σπάω το κεφάλι.
.
Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο, τα πόδια μου είναι ξυπόλητα, πατούν στο έδαφος ενός άλλου ονείρου και τα δάχτυλα γεμίζουν λάσπες. Ξανακλείνω την πόρτα του αυτοκινήτου και βρίσκομαι στο φουαγιέ μιας κλινικής. Σέρνω μαζί μου το πτώμα όμως οι γιατροί κι οι νοσοκόμοι δε φαίνεται να το προσέχουν. Σ’έναν πέτρινο τοίχο ενός διαδρόμου υπάρχει μια εσοχή σαν κρύπτη με κρυφό φωτισμό, περικυκλωμένη απ’το ζωγραφιστό ίσκιο ενός χειρούργου με καπέλο γελωτοποιού. Στήνω προσεκτικά το πτώμα μέσα στην κρύπτη ώστε να φαίνεται μόνο από το θώρακα και πάνω σαν κέρινος αδριάντας. Όσοι περνούν από κει κοντοστέκονται και το κοιτάζουν νομίζοντας πως είναι η αναπαράσταση μιας λωβοτομής. Κανείς δε φαίνεται να με υποψιάζεται. Μέχρι που έρχεται επίσκεψη ο επιθεωρητής Αιγύπτιος, ένας ντετέκτιβ που δεν του ξεφεύγει τίποτα. Φοβάμαι πως θα με ανακαλύψει γιατί μοιάζει με τον ντυπόν από τον τεν-τεν και είναι πιθανό αυτός που σκότωσα να ήταν ο ντιπόν, ο σχεδόν δίδυμος συνεργάτης του. Ο ντετέκτιβ ζητά από όλο το προσωπικό του νοσοκομείου να έρθει στη βιβλιοθήκη για να τους πλύνει τα πόδια. Όλοι στέκονται σε μια μακριά ουρά ενώ εκείνος κάθεται σ’ένα σκαμνάκι με μια τσίγκινη λεκάνη γεμάτη σαπουνάδα μπροστά του. Όταν έρχεται η σειρά μου, του λέω πως θα προτιμούσα να μη βγάλω τα παπούτσια μου, όμως αυτός επιμένει γιατί είναι σουέτ και ανησυχεί μήπως το νερό τα χαλάσει. Τα δάχτυλα των ποδιών μου είναι ακόμη γεμάτα λάσπες. Θέλω να προσπαθήσω να δικαιολογηθώ μα καταφέρνω να πω μόνο ότι οι λάσπες είναι από κάπου αλλού. Κι αυτός ξεπλένει από τα πόδια μου το άλλο όνειρο.
Απόπειρα αναπαράστασης ενός ονείρου που με επισκέφθηκε στις 5 Φλεβάρη
