Μέρα γιορτής για την ποίηση. Χαμογελάστε. Ευχηθείτε χρόνια πολλά στις εισπνοές εξάτμισης του Τραϊανού. Η ευτυχία σήμερα χτυπά την πόρτα. Να ζήσει η πρέζα της Γώγου. Τι ομορφιά που μας βρήκε. Να τα χιλιάσουνε τα δάκρυα του Καρούζου στο Galaxy. Η ποίηση είναι αγάπη. Γιορτάστε την αγοραφοβία του Παπαδιαμάντη. Τον βραδινό εμετό του Σολωμού. Σφίξτε κι άλλο τα δεσμά του Βιζυηνού. Φτύστε στα μούτρα τον κρεμασμένο Φιλιππίδη. Σβήστε τα κεράκια πάνω στο κουφάρι του Φιλύρα. Βάλτε το δάχτυλό σας στο μέλι που κρύβει η τρύπα στον κρόταφο του Καρυωτάκη. Γλείψτε την έμπνευση της 21ης του Μάρτη. Νιώστε ξεχωριστοί. Εκσπερματώστε πάνω στο πτώμα του Λαπαθιώτη. Ξεφωνήστε το απ’ τις ντουντούκες: ο Περικλής Γιαννόπουλος δεν ήταν στα καλά του. Κάντε πως δεν συμβαίνει τίποτα. Ενσωματωθείτε. Χειροκροτήστε. Φωτίστε το έθνος. Ο Καρασούτσας δεν υπήρξε ποτέ. Ξεχάστε τον. Εσείς είστε οι εκπροσώποι του υψηλού πολιτισμού. Ανοίξτε τα ασημένια φτερά σας. Όχι σαν της Κοραλίας Θεοτοκά που πέταξε απ’ την ταράτσα. Δοξάστε το εγκεφαλικό του Δημήτρη Παπαρηγόπουλου στα τριάντα του. Ζήτω ο ρομαντισμός της 21ης του Μάρτη! Και πείτε το στα ίσια: Η Sylvia Plath ήτανε μια μουρλή. Ο Χέμινγουεϊ κι η Γουλφ είχανε ψυχολογικά. Μίζερες και αγιόρταστες ψυχές. Εσείς μείνετε μακρυά από τα κιτρινισμένα δάχτυλα. Κάντε την ποίηση ένα χόμπι. Αφιερώστε το τελευταίο σας ποίημα στην όμορφη άνοιξη που μπήκε στην πόλη για να διώξει τη φυματιώση. Αγαπήστε το παρόν σας. Μισήστε τον Ηλία Λάγιο. Κάντε τη φρίκη υποφερτή. Μαρτίνι dry κι όχι το δηλητήριο του Συκουτρή. Αγαπήστε τη ζωή μέχρι το μεδούλι. Χαρίστε στον άστεγο της γειτονιάς σας μολύβι και χαρτί μπροστά στην κάμερα. Κατακλύστε την πόλη με θετική φωνή. Φωνάχτε το απ’ τα μικρόφωνα να ακουστεί μέχρι και τη γειτονιά του Τρακλ: Η ποίηση είναι διακοσμητική. Πείτε το, πείτε το: Ο Μαγιακόφσκι αυτοκτόνησε για χάρη σας. Θυσιάστηκε για την Unesco. Ευχαριστούμε την Unesco για την τιμή.
Χαμογελάστε, είναι ποιητικό!
