Ta τετραγωνάκια στο πεζοδρόμιο είναι από σοκολάτα. Πού και πού οι περαστικοί σταματούν, κόβουν λιγάκι και τρώνε. Δίπλα αντί για δρόμο υπάρχει μια πισίνα, η πινακίδα λέει «πισίνα ολυμπίων διαστάσεων». Το νερό είναι πολύ βρώμικο και φαίνεται μόνο ένας κύριος να κολυμπάει ανάμεσα σε απόβλητα και σκουπίδια.


Ανεβαίνω τις σιδερένιες στριφογυριστές σκάλες και, χωρίς να καταλάβω πώς, βρίσκομαι μέσα στην κουζίνα ενός διαμερίσματος. Το διπλανό δωμάτιο φαίνεται πως είναι ένα μικρό ανοιχτό θέατρο καλυμμένο με πράσινο δίχτυ και λουλούδια. Το ζευγάρι κάνει διάφορες δουλειές στην κουζίνα και η κόρη τους είναι πολύ έξυπνη και χαριτωμένη. Μοιάζουν βγαλμένοι από τα 50s. Στα χέρια μου κρατάω νευρικά ένα βάζο με αντιρυτιδική κρέμα μα όσο προσπαθώ να το ανοίξω τόσο τα μαλλιά μου μπαίνουν μες στα μάτια μου και δεν μπορώ. Ο πατέρας σκύβει επάνω μου και μου λέει Μύρισε, δεν είναι καταπληκτικό άρωμα; Είναι η καινούρια του κρέμα σώματος που μυρίζει πράγματι πολύ ωραία. Το κοριτσάκι παίζει και γελάει συνέχεια τριγύρω ενώ η μητέρα φτιάχνει μαργαρίτες και τζιν τόνικ. Μου προσφέρει ένα ποτήρι και είναι πολύ χαμογελαστή. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ πως δε θυμάμαι πως ήρθα εδώ άρα δεν ξέρω και πώς να φύγω. Κοιτάζω γύρω και δε βλέπω πουθενά καμία εμφανή έξοδο. Όταν τη ρωτάω μου λέει πως πρέπει απλώς να μπω στο ψυγείο. ΄Υστερα θα με σπρώξουν μέσα σε μια τρύπα και από κει θα τσουλήσω σ’ένα σωλήνα που καταλήγει στην πισίνα ολυμπίων διαστάσεων. Μπαίνω μέσα στο ψυγείο, προσπαθώ να στριμωχτώ ολόκληρη μα βλέπω ότι οι τρύπες είναι πολύ μικρές και πως αποκλείεται να χωρέσω. Μην ανησυχείς, θα σε σπρώξουμε με δύναμη, μου λέει η μητέρα. Δε θέλω να μπω στο ψυγείο, λέω κλαψουρίζοντας και βγαίνω. Εκείνη χαμογελάει ακόμη πιο πλατιά και μου λέει γλυκά, Μα μόνο έτσι μπορείς να φύγεις από δω. Η φωνή μου βγαίνει από το στόμα μου εντελώς παιδιάστικη και με αλλόκοτο κοριτσίστικο νάζι τη ρωτάω, Γιατί; Η μητέρα είναι πολύ ευχαριστημένη λες και μόλις έχει συμβεί κάτι που περίμενε χρόνια, έχει βουρκώσει από ικανοποίηση. Επιτέλους, ενηλικιώθηκες.

Αναπαράσταση ενός  ονείρου που με επισκέφτηκε στις 20 Απριλίου 

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ
Η Αντριάνα Μίνου είναι (και) μουσικός και ζει στο Λονδίνο. Έχει γράψει δύο βιβλία που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες. Το γάτο της τον λένε Μπάτμαν γιατί όταν δεν τον κοιτάζουν ντύνεται Μπρους Γουέιν.