Να μένεις στην Αλεξάνδρας και να μην ακούς αμάξια το βράδυ
αυτό το βουητό της πόλης να ξεκινά μετά τις πέντε
κυριακή με ήλιο και μασκοφόρους
μυρίζει οινόπνευμα
ο κόσμος στο δρόμο κοιτάζει δεξιά- αριστερά
μην πετύχει κάνα μπάτσο
δυστοπικές συζητήσεις για το καλύτερο αντισηπτικό
ένας επαίτης που απλώνει το χέρι φορώντας μάσκα
μουσικοί του δρόμου με πανιά στα τρομπόνια
μια fenistil πάνω στο τραπέζι
“τι είναι αυτό; τα κουνούπια θα φοβηθούμε πια;”
μια μαυρίλα να ρέει
πηχτή, γυαλιστερή και δύσοσμη
πλημμυρίζει την πόλη
πλημμυρίζει τους ανθρώπους
πλημμυρίζει τα έντομα
ο κόσμος πατάει στη μαυρίλα
τα παιδιά πλατσουρίζουν
τα έντομα πνίγονται
καπότες παντού
σε λίγο θα κυκλοφορούμε μέσα σε γιγάντιες καπότες
χθες το βράδυ μάζεμα στην Καλλιδρομίου
τσιγάρα και joy division
πέτυχα τον Π., μου κάνει “εδώ, στην αντίσταση”
και πάντα το ήξερα ότι αυτά τα δύο είναι επαναστατικά
αλλά πια οι λέξεις δεν έχουν κανένα νόημα
γι’ αυτό μπερδεύω γράμματα, κλίσεις κι αριθμούς
τ’ απογεύματα μετράμε διασωληνωμένους
και τα παιδιά στα σχολεία φωνάζουν “πού χάθηκες, ρε κρούσμα;”
μας λένε ότι θα πεθάνουμε μόνοι μας σε κάποια μεθ
να μας τρομάξουν
λες και δεν νιώθουμε ήδη ολομόναχοι
σε λίγο αντί για απολυμαντικά μαντηλάκια
θ’ ανταλλάσσουμε ψυχοφάρμακα
θα περιπλανιόμαστε μ’ ένα σακίδιο γεμάτο πέτρες, με μια οδοντόβουρτσα κι ένα βρακί
έτοιμοι να κοιμηθούμε οπουδήποτε μετά την απαγόρευση
ξυπόλητες σταχτοπούτες
μ’ ατομική ευθύνη και σε αναμονή πογκρόμ
στο βάθος κάποιος φωνάζει “μας κλέβουνε τη νύχτα” και βάζει φωτιά
ίσως πρέπει να βάλουμε κι εμείς μπουρλότο
ν’ απολυμάνουμε τα πάντα δια παντός
ν’ αναστήσουμε τα βράδια, τη ζωή και την αφή
ίσως απλά να μείνουμε να κοιτάμε τους κροκόδειλους
όπως θα αναδύονται από το σιντριβάνι της Ομόνοιας
φωτογραφία εξωφύλλου: REUTERS/Alkis Konstantinidis
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
