Μ’ έλεγαν Αρτώ
Τώρα ποιος ξέρει πώς
με λένε.
***
Πώς διαλέγεις, φύση
μέτωπα
να σκάψεις;
***
Το ακοίμητο δάσος
κάτω απ’ τα βλέφαρα
πλέκει τη νύχτα.
***
Είδα το όνομά του
στο χαρτί.
Αυτόν όχι.
***
Είχα μια πόλη
ταραχών
μες στα χέρια μου.
***
Κοιμούνται φύκια
ξυπνάνε πεύκα.
Δεν σχηματίζεται ερώτηση.
***
Μικρά, για να ξεφεύγουν
απ’ τη σχισμή
των χειλιών.
***
Είχε πέσει για ύπνο
βαστώντας αγκαλιά
τη μεγάλη πέτρα της ερώτησης.
***
Το είδα, το ανάποδο
χελιδόνι. Είχε ουρά ένα Χ
για ράμφος.
***
«Γνωρίζεις τον άνδρα;»
Με ρώτησαν. «Εγώ είμαι», είπα.
Έλεγα ψέματα.
***
Πόσο αλάτι
αυτή η θάλασσα
του ονείρου!
***
Αχανή, όλα τα σπίτια που ενοίκησα
κάτω απ’ το χνουδωτό κύμα
της κουβέρτας.
***
Όλες οι πολιτείες
που επισκέφθηκα
την τρίτη μέρα με αρνήθηκαν.
***
Θυμάσαι εκείνο το παιδί
που θρυμματίστηκε με πρόσωπο
στην άμμο;
***
Έκλεβαν τ’ αποτύπωμα του δείκτη
κύλινδροι περιστροφικοί
και τα τηλέφωνα νεκρά.
***
Πόσες φορές υπνοβάτησα
σε λεωφορείο; Μύες και οστά
με παντιέρες αυτόνομα.
***
Κανείς δε με γνώριζε.
Οι καθρέφτες καμπούριαζαν
για να αποφύγουν το βλέμμα μου.
***
Η χυδαιότητα των φυσικών χρωμάτων
μετά το πορτοκαλί του σωσιβίου:
πώς γράφεται αυτό;
***
Και πρωτίστως
αυτοί οι κύκνοι της σκιάς·
τα χέρια του.
***
Η λέξη «γάζα» στις ειδήσεις:
Πάντα μια γεωγραφία
χωρίς μάτια.
***
Το τυφλό τρωκτικό που τρυπώνει
στη μια πλευρά του ύπνου και βγαίνει
στην άλλη με βλέννα κι ιδρώτα στο τρίχωμα.
***
Ο αιφνιδιασμός
κάθε φορά που μιλά το ζώο.
Η αναπηρία αργότερα, στον ξύπνιο.
***
Ο σχιστόλιθος στο πλακόστρωτο
που επαίρεται για τη συνοχή του
πριν το μυτερό μπαστούνι.
.
Αντώνης Μπαλασόπουλος
εικόνα: Nicolas Bruno
