ΡΟΥΑ ΜΑΤ

Ένα αφήγημα που αλλαξοπιστεί


Μου κόβεται η ανάσα.

Δε φταίνε τα δακρυγόνα, άλλωστε τα έχω συνηθίσει.
Το πρόβλημα δεν ξεκινά από τα πνευμόνια, αλλά από ένα σφίξιμο στο στομάχι.
Δε φταιει η οργή.
Αυτό είναι συναίσθημα για ρομαντικούς, όχι για κάποιον σαν εμένα.
Ούτε η αδικία φταίει.
Το τι είναι δίκαιο ή άδικο θα το δείξει η ιστορία.

Πνίγομαι.

Βλέπω ένα σκοτεινό στενό και πάω προς τα εκεί.
Κάθομαι στην είσοδο μιας πολυκατοικίας και κρύβομαι στη σκιά της.
Προσπαθώ να νιώσω για λίγο ασφαλής, μα οι ταραχές δεν με αφήνουν.
Δεν βρίσκονται μόνο στους γύρω δρόμους, έχουν τρυπώσει μέσα μου.
Μυρωδιά από καμένα σκουπίδια.

Κρότοι και ιαχές.
Δεν ξέρω αν τα φαντάζομαι ή αν όντως συμβαίνουν.
Ακούω φωνές να πλησιάζουν.

Κάποιοι μπαίνουν στο στενό και περνούν από μπροστά μου.
Χώνω το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια μου, μήπως δε με δούν.
Περνούν δευτερόλεπτα, λεπτά, ίσως και ώρες.

Όταν υψώνω και πάλι το βλέμμα βλέπω γραμμένο στον απέναντι τοίχο
“Μπάτσοι θα σας φάνε τα παιδιά σας”
Δεν νιώθω φόβο, ούτε ενοχές.
Νιώθω το πνίξιμο να γίνεται ζάλη.

Κάνω εμετό πάνω στα παπούτσια μου.
Λύνω τα κορδόνια και τα βγάζω.

Ύστερα βγάζω το κράνος.
Νιώθω καλύτερα.

Σηκώνομαι όρθιος και βγάζω το αλεξίσφαιρο και τις επικαλαμίδες.
Με πιάνουν τα κλάματα.

Βγάζω τα ρούχα και μένω με το εσώρουχο και τις κάλτσες.
Είναι εκείνες οι κόκκινες που μου είχε πάρει η μάνα.

Με πιάνουν τα γέλια.
Αρχίζω και θυμάμαι τι ήμουν πριν γίνω αυτό που είμαι.

“Μπάτσοι θα σας φάνε τα παιδιά σας”
Εγώ που είμαι 25 χρονών, μπορώ να θεωρούμαι παιδί;

Αρπάζω από το οδόστρωμα τη παλιά μου στολή, και παίρνω από τη τσέπη της ένα δακρυγόνο.
Το απασφαλίζω και το αφήνω να κυλήσει μπροστά μου.

Περνούν δευτερόλεπτα, λεπτά, ίσως και ώρες.
Η είσοδος της πολυκατοικίας όπου στέκομαι ανοίγει και μια κοπέλα με τραβάει μέσα.
Ανοίγει ένα μπουκάλι νερό και μου πλένει το πρόσωπο.

“Δεν τους φτάνει το ξύλο, τώρα μας παίρνουν και τα ρούχα;” με ρωτάει βλέποντας με ημίγυμνο.
Πού να της εξηγώ.

Ανάμεσα στα δάκρυα των χημικών και της ψυχής, μου ξεγλιστρά ένα χαμόγελο.
Δεν είμαι πια τίποτα, μα τώρα κάτι αρχίζω να γίνομαι.
“Μπάτσοι θα σας φάνε τα παιδιά σας”
Εγώ που είμαι 25 χρονών, μπορώ να θεωρούμαι παιδί;