Καμιά φορά ο τροχός της τύψης έστελνε τον Κ. στα χαρακώματα της παλάμης του. Να δει πού μαίνεται ο εαυτός του. Δεν είχε μπαλώσει ακόμα το τρύπιο μπουφάν του παρελθόντος και οι αρθρώσεις του είχαν σκουριάσει απ’ την καραμπόλα με το σκισμένο μέλλον.
Σήμερα κατάλαβε (χρειάστηκε, καταπώς φαίνεται, μια γερή δόση αιωνιότητας) πως το παρελθόν δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από ένα νόμισμα. Επαρκώς φαγωμένο κι από τις δυο του πλευρές. Δηλαδή δε φτάνει ούτε για εισιτήρια. Αφού άπλωσε τους πνιγμούς του να στεγνώσουν (στο σχοινί με το οποίο κρατούσε οικόσιτες τις προσευχές του) βγήκε στο δρόμο για τον φάρο. Είχε στο σκόπευτρο (με όσα νιάτα απέμειναν στο γεμάτο από ρήματα ορίζοντα) μόνο ουρανό – το μόνο χειροπιαστό άπειρο. Στο κάτω κάτω κανείς δεν ξέρει πού θα τραυλίσει ο διάολος και θα σου κάνει το βάσανο σάβανο. Το να έχεις καβατζάρει ένα μούδιασμα είναι σοφό.
Χωρίς να το πάρει είδηση, πάνω στα γένια των καπετάνιων είχαν σκαρφαλώσει όλα τα παιδιά. Σαν αντάρτες σε βραχώματα τρύπησαν τα σωσίβια και έδιωξαν την αντάρα. Ο Κ. άρχισε να βλέπει. Από ένα κοντινό καφενείο ακούστηκε «Κάλλιο αργά παρά ποτέ!» Αυτή η φράση, όμως, είναι πιο πανούργα απ’ όσο θέλει να δείχνει. Κρυφίως, μεταμορφώνει τους ανεμοστρόβιλους σε ηλεκτρικά ανεμιστηράκια. Με ταμπέλες όπου αναγράφονται τα χαρακτηριστικά τους: ισχύς, τάση, ροπή, προσανατολισμός, καταγωγή κ.λπ. Οι ταμπέλες αποτελούν μια πρώτης τάξεως φωλιά για να ζεστάνει κανείς το κοκαλάκι του. Όμως δεν έχει καμία έξοδο, και, ιδίως, αυτή του κινδύνου.
Ο Κ. ήθελε από μικρός να γίνει συντηρητής ουράνιων τόξων. Φοβόταν όμως τους αέρηδες. Έμπαιναν στις κλειδαρότρυπες και παρέμεναν εκεί μέχρι να πάρουν σχήμα φίλου. Αν δε ρισκάρεις, όμως, τσάμπα θα πάει το ταξίδι. Πετάς όλη του τη φλόγα στο νεροχύτη.
Οι ανήλικοι δρόμοι μαζεύουν τα χαμένα μας βήματα. Κάποιοι λένε πως είναι πιο ανηφορικοί από τον αποχαιρετισμό. Άλλοι πως είναι στρωμένοι με την απουσία μας, οπότε πρέπει να έχεις δέσει τα οριοβατικά σου μποτάκια. Όπως και να έχει, αν θες μυτερό ρουά στο θάνατο, πρέπει να τα έχεις καλά με τη γροθιά σου. Αλλά η γροθιά είναι πιο ψαλίδι από το ψαλίδι. Κι αυτό δεν είναι παιχνίδι με τις λέξεις ή μια λεξουργία. Είναι ακόνισμα.
Ο Κ. γύρισε σπίτι. Έμεινε μόνος με τον εαυτό του. Όλοι κι όλοι αυτοί οι δύο. Δεν τον άφησε να ψάξει πού χρησιμεύουν όλα αυτά. Και πρέπει να είσαι έτοιμος για ένα ακροατήριο από φαντάσματα για κάτι τέτοιο. Γιατί αν κυνηγήσεις υστεροβουλιάζοντας ένα φτερωτό άρωμα, όλα τα λουλούδια θα χάσουν τη λαλιά τους. Πριν κοιμηθεί άνοιξε την αλληλογραφία του. Πρώτο το γράμμα των παιδιών. Επιτέλους του απάντησαν. Του έγραψαν πως η βόμβα από παραμύθι είναι έτοιμη.
Ε. Μύρων
28.10.2021
