καλώ τα έγκατα
με πόνο σε καλώ
δολόπλοκε
εσύ που άλλοτε
αρκούσε μια φωνή μου
από μακριά
με το πικρό μειδίαμα
έσπευδες
ποιός, έλεγες, σε αδικεί
ποιον με τη βία θα σύρω
έλα και πάλι
εάν ποτέ
και εγώ
το ζοφερό μην αποστρέφεις
βλέμμα σου
έλα ξανά
ιδεώδης αρωγός
από τα ερέβη
στην πλεκτάνη των σωμάτων
στην κακουργία που απεργάζομαι
ιδές
να αναμοχλεύσουμε τον κόσμο
να μετακινήσουμε
ιδές
πώς ασθενώ
και καμαρώνω σιωπηλά
κοίτα με πώς
και μην αργείς
δίχτυα ζητώ και όπλα θεϊκά
σαν τα δικά σου
πόλεμος είναι
στο πλάι μου στάσου
να μοιραστούμε και αυτόν τον όλεθρο
το ποθεινό σφαγείο
