Στρέφοντας ένα ανεπίληπτο μαχαίρι,
που έμοιαζε με αντικείμενο ευαγγελίου,
άδειασε έναν παραπόταμο στη λίμνη του Ναρκίσσου.
Το είδωλο κοκκίνισε, τρόμαξε από τη χειρονομία της δικαιοσύνης·
κατάλαβε πως ήταν είδωλο, φύση αναίμακτη, κομμένη από το πάθος.
(Αυτή ήταν η νέμεσή του).
Αποχωρίστηκαν οι δυο τους στα νερά.
Ακόμη ένας που δεν μπόρεσε να περπατήσει επί των υδάτων
κι έτσι καταποντίστηκε στη μοίρα του προφήτη.
Τι Γιάννενα, τι Γεννησαρέτ…
H θάλασσα του βίου μας εμπεριέχει όλους σαν δευτέρα παρουσία.
Με μια μόνο διαφορά:
Οι χαρισάμενοι κοσμούν την επιφάνεια
κι οι φαρισαίοι καταλήγουνε στον πάτο
Γιάννης Κάρκης
