Η παρρησία ενός γυμνού κορμιού το καταμεσήμερο
είναι σημάδι
σε όλους τους χάρτες του μέλλοντος
*
Τα δάχτυλά σου αγάπη μου ψηλαφιστά με γύμνωναν
άστρα του μεσημεριού το καλοκαίρι
*
Το άρωμά σου μετεωρίζει
κάπου μεταξύ Πλειάδες και Ωρίωνα κατοικώ
ετερόφωτος
γλυκύπικρον αμάχανον ερπετό
τα ξόρκια μη λύνεις
*
Ριζώνω στη θάλασσα
στον ουρανό
–φως εκ φωτός
μουρμουρίζει τις μπλε σκιές–
σε μια δυνατότητα ηλιακή
στο σώμα σου
προσεγγίζω το μαύρο
*
Στη Δ.Δ.
Ένα σαξόφωνο
στη ράχη του νησιού
την ώρα που τα τζιτζίκια ονειρεύονται
ένα φεγγάρι στη χάση του
και θα το κλέψω
για να χαϊδεύει απαλά
τις νύχτες
το κρεβάτι σου
*
Άναστρος ο ουρανός
και οι νυχτοπεταλούδες τ’ άστρα
έξαλλες στους κυματισμούς
*
Μια ριπή μονάχα κι ο Κόσμος
μέσα από τη σκοτοδίνη της πέτρας
αλισάχνη του μεσημεριού
εικόνα εξωφύλλου: “Trois femmes et une petite fille jouant dans l’eau” (1907) του Félix Vallotton
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
