ΚΟΡΗ ΚΑΛΟΚΟΡΗ
Πεθαίνει εδώ; -Ρωτούσα· κι όλο άκουγα: -Πεθαίνει
Κωστής Παλαμάς, Η χώρα που δεν πεθαίνει
Εκείνες του νησιού οι σκουλαρικιές
στους γεμισμένους τενεκέδες
Προορίζονταν για κρέμασμα στης καλοκόρης
το αυτί
Που ‘χε όνομα διάφανο (και σαν θολό τ’ αδράχτι)
Μα το αυτί δεν άκουγε ωστόσο
Καμία κραυγή
Καμία βουλή ανθρώπου και Θεού
Πώς γίνεται καμιά φορά
Να μην φορτώσεις μ’ άνθη τη ζωή
Παρά μ’ άνθη να σε φορτώνουνε Αυτή
είναι η τάξη του θανάτου
Τον κρεμασμένο
Στο ίδιο τσίγκινο κουτί
Μ’ άλμη και χώμα να τον μπλέκουν
Έτσι όπως έγινε
Με ροζιασμένο τον λαιμό
Με ροζιασμένα γόνατα και μπράτσα
Κανένας να μην της χρωστά
να μην χρωστά κανέναν
Στης καλοκόρης τον λαιμό κόσμημα το σκοινί της.
*
Κόρη καλοκόρη
Να ‘χες μια πιθανότητα στους άδειους τενεκέδες
Να έκαιγες τις λύπες σου
Ντρίγκι ντραγκ Τις λύπες να γλεντούνε
Τσέρκι στις λεωφόρους
Φορώντας τα καλά μας
Να μην τρομάζουμε ποτέ σ’ έρωτα ή σε μάχη.
Ειρήνη Καραγιαννίδου
Ένα από τα ποιήματα που συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο των δυο θεατρικών έργων των Ιφιγένεια Σιαφάκα και Αθηνά Τιτάκη, «Με πίστιν και ζήλον. Οι νεκροί μιλούν με ακροστιχίδες. Θεατρικοί μονόλογοι», εκδόσεις Δρόμων, Αθήνα 2022
Στην ίδια έκδοση έχει γράψει ένα δοκίμιο ψυχαναλυτικής προσέγγισης της αυτοκτονικής διάπραξης η Ντόρα Περτέτση.
Συμμετέχουν ακόμα με ποιήματά τους οι Αντώνης Μπαλασόπουλος, Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, Νιόβη Ιωάννου, Ελευθερία Θάνογλου Κλεοπάτρα Λυμπέρη, Φωτεινή Βασιλοπούλου, Ολβία Παπαηλίου, Κωνσταντίνος Λουκόπουλος, Στέλλα Δούμου, Σταύρος Σταμπόγλης, Χριστίνα Καραντώνη, Κώστας Θ. Ριζάκης και Μαρία Βαχλιώτη.
Τα κείμενα γράφτηκαν με αφορμή το κάλεσμα του Ρομαντικού Πανεπιστημίου Αθηνών στο συλλογικό εγχείρημα «Απονενοημένο Σύνταγμα» που κατέληξε στη μορφή μιας πρωτόγνωρης έκθεσης στο χώρο Sozopolis ως «Μουσείο Νεοελληνικής Αυτοχειρίας».
Πρόσκληση σε βραδιά παρουσίασης:
